Εφημερίδα "Τα Νέα"
…τους «Στίχους» του Μιχάλη Γκανά
Διάβασα και σιγομουρμούρισα τους στίχους τού Μιχάλη Γκανά: Ταξίδια του ονείρου, στυφές και εύθραυστες αγάπες. Εικόνες μαγικές όχι πια της υπαίθρου, όπως στα ποιήματά του. Τα περισσότερα από τα τραγούδια του είναι προσκολλημένα στην πόλη. Όπως εξάλλου και ο ίδιος. Δύσκολα πείθεις τον Μιχάλη να κάνει μακρινό ταξίδι. Το κάνει στα ποιήματά του. Που τα περιμένουμε. Ολιγογράφος. «Περιμένω τη στιγμή που θα 'ρθει το κύμα» - όμως με τους στίχους του για τα τραγούδια φαίνεται πως το κύμα τον έχει συνεπάρει στον ρυθμό του. «Η ποίηση δεν αντέχεται κάθε μέρα. Εγώ δεν την αντέχω ούτε ως αναγνώστης», είχε πει μία άλλη φορά. Όμως η ποίηση είναι στάση ζωής και αίσθηση του κόσμου, και ο Γκανάς μάς την μεταδίδει με τα τραγούδια του. Εις βάρος της γραπτής ποίησης, θα πουν κάποιοι. Και λοιπόν; Την απόλαυση να τραγουδώ την «αγάπη που έχει δρόμους που δεν ξέρουμε / κι όταν φτάσουμε στη δύση ανατέλλουμε» και πως «το κορμί δεν είναι μόνο αγκαλιά / είναι μια πατρίδα που θα γίνει ξενιτιά» δεν θα ήθελα να την αντικαταστήσω με την ικανοποίηση της μοναχικής ανάγνωσης μιας ποιητικής συλλογής. Έχω ανάγκη και τα δύο.
Τα περισσότερα από τα 132 τραγούδια που περιλαμβάνει η συλλογή είναι τραγούδια της αγάπης. Μιας αγάπης με τη γλυκιά λαιμαργία της γάτας που γλείφει τη λάμα και δεν καταλαβαίνει ότι πίνει το αίμα της. Συχνές του λέξεις είναι πάντα εκείνες οι νοσταλγικές: για νησιά και ναυαγούς, καράβια στοιχειωμένα, γυάλινα, βαπόρια στη στεριά, γοργόνες και κατάρτια, ξένους σταθμούς, αποδημία και προσφυγιά και «ακριβά διόδια στης αγάπης τα εισόδια».
Στο τελευταίο μέρος του καλαίσθητου βιβλίου (Εκδόσεις Μελάνι), οι ανέκδοτοι και μη μελοποιημένοι στίχοι αποτελούν θησαυρό προς ανακάλυψη για συνθέτες που ψάχνουν και ψάχνονται.
