ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΕΝΙΚΟ Γαλάζιο νερό, κατακόκκινη φλόγα…

ΛΑΜΠΡΙΝΗ ΣΤΑΜΑΤΗ

Τυχαία έστρεψε το βλέμμα προς τα πίσω - σαν κάτι να της έπεσε, σαν κάτι να μπλέχτηκε στα πόδια της. Έτσι την είδα και με είδε. Έπειτα από καιρό. Στην άκρη της λεωφόρου, όσο υπήρχε ακόμη πεζοδρόμιο. Πριν μετατραπεί σε εργοτάξιο, πριν φανούν οι απαγορευτικές ταμπέλες, πριν ακόμη βγούμε καταμεσής του δρόμου, ελισσόμενες ανάμεσα σε ακινητοποιημένα αυτοκίνητα, φορτηγά, τρόλεϊ, δίκυκλα που πάλευαν ανάμεσα σε πρώτη και νεκρά, πατώντας φρένο και μόνο φρένο.

Είναι ήρεμη. Έπειτα από καιρό. Αφήνεται. Έτσι συνέβη από την πρώτη στιγμή. Από τότε που άφησε δάκρυα και γέλια ν' απλωθούν στο πάρκο - ανεπίτρεπτο για εκείνη, την αυστηρή, πάντα ελεγχόμενη, κλειδωμένη σχεδόν μονίμως στο γραφείο, στην αίθουσα συσκέψεων, στο παιδικό δωμάτιο, το σαλόνι, την κουζίνα. Ξαφνιάστηκε. Με ξάφνιασε. Απρόσμενη συνάντηση. Ευχάριστη, αποκαλυπτική. Αφέθηκα κι εγώ. Μπονάτσα στη στεριά, έπειτα από φουρτούνα!

Έκπληξη! Σαν μερικά χρώματα που έμεναν για χρόνια απομακρυσμένα ή απελπιστικά μπλεγμένα. Και ξαφνικά συναντιούνται - σε απόσταση ιδανική, σε τοπίο φιλόξενο, σε αρμονία δημιουργική. Ας πούμε το μπλε της θάλασσας και το κόκκινο της φωτιάς. Νερό γαλάζιο, κρύο. Φλόγα καυτή, κατακόκκινη. Να πλησιάζουν μόνο όσο χρειάζεται. Μακριά από κινδύνους - την απειλή εξάτμισης ή κατάσβεσης.

Ένα πονηρό κλείσιμο του ματιού κρύβει ίχνη από γνώση μυστική. Όσα μπορείς να διηγηθείς και όσα δεν λέγονται, όμως τα νιώθεις. Φιλενάδα, τη μάθαμε την ιστορία - δεν χρειάζονται άλλες μυρωδιές, άλλες εικόνες καταστροφής, άλλοι εφιάλτες για ν' αναδείξουν τη δύναμη της «φωτιάς των Ελλήνων». Αρκούν οι δοκιμές σε μακρινά νησιά και ξεχασμένες αποικίες - δεν νομίζεις; Η εικόνα, ίσως για πρώτη φορά, είναι ξεκάθαρη, οι πινελιές αδρές. Καιρός δεν είναι το «υγρό» και το «πυρ» να πάρουν αποστάσεις;