Ποιος είναι ο Σολούκους;

Είδα πάλι σε dvd -από μαζοχισμό- το "Alexander" (Μέγας Αλέξανδρος) του Όλιβερ Στόουν και φρίκαρα - κυρίως προς το τέλος, που αναφέρεται ως ένας από τους επιγόνους του Μεγαλέξανδρου ο Σολούκους. Το λέει ο ηθοποιός στα αγγλικά έτσι, και το μεταφράζει ο "μεταφραστής" στα ελληνικά αυτούσιο: Σολούκους. Και ποιος είναι αυτός;

Προφανώς, ο Σέλευκος…

Για την ταινία: το να γυρίζει ένας Αμερικανός την "Τροία" ή τον "Μέγα Αλέξανδρο" είναι περίπου σαν να βλέπεις Γιαπωνέζο να χορεύει ζεϊμπέκικο.

Δεν καταλαβαίνουν τίποτε οι Αμερικάνοι - πρέπει να διασχίσουν πολλούς αιώνες πολιτισμού πρώτα, να έχουν αίσθηση της ελληνικής γλώσσας και μετά να πάνε να κάνουν σενάρια που απαιτούν πράγματα πολύ περισσότερα από ένα γουέστερν. Καθότι δεν μπορεί να νοηθεί η εκστρατεία στην Ασία ως μονομαχία μεταξύ Αλεξάνδρου και Δαρείου εν είδει Ελ Πάσο και μάλιστα χωρίς εξάσφαιρα - μόνο ο Λι Βαν Κλιφτ έλειπε.

Άσε πια η μανία των ψευδο-συγκρούσεων και του -με το ζόρι- ζουγκλιάρικου σεξ μεταξύ Μεγαλέξανδρου και της σιλικονάτης μαυριδερής Ρωξάνης, που του ορμάει πάνω στο κρεβάτι μουγκρίζοντας κι αφρίζοντας σαν το λιοντάρι της Νεμέας.

Και βέβαια είναι άνευ σημασίας ο προκλητικός υπαινιγμός περί ομοφυλοφιλικής σχέσης μεταξύ Αλέξανδρου και Ηφαιστίωνα, τον οποίο παρουσιάζει ως τεκνό με βαμμένα φρύδια και τους δυο τους ως αιώνια αμορόζους - εξάλλου, όπως είπε κι ένας φίλος: ας ήμουν κι εγώ Μεγαλέξανδρος κι ας ήμουν αδερφή.

Όσο για τις μάχες: μα, όλη η ιδιοφυΐα του Αλέξανδρου, που αναλύεται από πολλούς ειδικούς, είναι οι στρατηγικές του συλλήψεις σχετικά με τη χρήση του ιππικού - σ' αυτόν στηρίζεται όλη η σύγχρονη στρατηγική. Αλλά τι να ξέρει ο Ράμπο από "ωθισμό", από "λοξή διάταξη" και από πού αερίζεται το μπαρμπούνι;

Απ' όλα αυτά τίποτε δεν υπάρχει στην ταινία του Στόουν - ούτε βέβαια αναφέρονται οι "εφημερίδες" (ημερολόγια καθημερινών συγκρούσεων και μετακινήσεων) που πρώτος καθιέρωσε ο Μέγας Αλέξανδρος, κι εξαιτίας του, μετά πολλούς αιώνες, βρήκαμε κι εμείς μια καλή δουλειά και χωρίς να είμαστε διαπλεκόμενοι σαν τον Λαοκόοντα.

Στην ταινία ο Φίλιππος, ο πατέρας του Αλεξάνδρου, είναι παρμένος μάλλον από θεατρικό του Τένεσι Ουίλιαμς (μεθύστακας, βίαιος, "παλλακαίς συνημμένος" κτλ.) και η μάνα του, η δαιμονιώδης Ολυμπιάδα, υπερτονίζεται ως μαινάδα και μας μένει και μ' αυτήν μια υπόνοια αθεμιτογαμίας με τον γιο της: ότι δήθεν, οι δυο τους, μπορεί και να το χτενίζανε το κανταΐφι.

Αλλά, όλα επιφανειακά, ποπ-κορν. Βέβαια, η ταινία "Τροία" ήταν χειρότερη. Αλλά και στον "Αλέξανδρο" λίγες στιγμές είναι κάπως πειστικές, ενώ δεν αναδεικνύονται σχεδόν καθόλου οι δεύτεροι χαρακτήρες, όπως ο Αντίγονος ο Μονόφθαλμος, ο Πευκέστας, ο Ηφαιστίωνας, ο Κλείτος και τα άλλα παιδιά - παίζουν σαν μονοδιάστατα τσουτσέκια.

Είναι φανερό: οι Αμερικάνοι όχι ταινία για τον Μεγαλέξαντρο δεν μπορούν να γυρίσουν, αλλά ούτε καν τη βιογραφία του κυρ-Αλέκου, με το πράσινο γιλέκο, απ' τον Βοτανικό.