Πώς θα μειώσουμε τους κοψοχέρηδες

ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΣΥΝΤΑΚΤΗ Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΡΗΣΤΙΔΗ

Τις προάλλες υπήρξα αυτήκοος μάρτυρας, όπως λένε, διαλόγου ανάμεσα σε δύο υπαλλήλους που εργάζονται σε κεντρικό κατάστημα της πόλης. Χωρίς να υπεισέλθω σε περιττές λεπτομέρειες, αρκεί να σας μεταφέρω ότι αμφότεροι είχαν μετανιώσει για την επιλογή τους να ψηφίσουν στις προηγούμενες εκλογές τη ΝΔ ("να μου κοπεί το χέρι", είπε χαρακτηριστικά ο ένας), γιατί, όπως έλεγαν, "μας την έφερε ο Σιούφας" με τα νέα διευρυμένα ωράρια λειτουργίας των καταστημάτων, που "κάνουν καλό μόνο στους μεγαλοκαταστηματάρχες και στα Καρφούρ".

Ίσως να συμμερισθείτε την απορία μου, γιατί δύο άνθρωποι που είναι προφανές ότι θα προτιμούσαν να εργάζονται 35ωρο και τάσσονται κατά της κυριαρχίας των ξένων αλυσίδων λιανικής στην ελληνική αγορά (και οι εξελίξεις στα δύο αυτά μέτωπα είναι ικανές να καθορίσουν την εκλογική τους συμπεριφορά) ψήφισαν τον περασμένο Μάρτιο τη "μεγάλη φιλελεύθερη παράταξη", όπως αυτοαποκαλείται η ΝΔ, και όχι ΠΑΣΟΚ ή κάποιο κόμμα της Αριστεράς. Από τη σκοπιά του φιλελευθερισμού, που υποτίθεται ότι είναι η ιδεολογία που εκφράζει τη ΝΔ, μάλλον ατολμία θα μπορούσε να προσάψει κανείς στην κυβέρνηση και στις επιλογές της.

Έχω την αίσθηση ότι η απάντηση έχει να κάνει με τη βαθιά ιδεολογική σύγχυση και έλλειψη πολιτικής παιδείας που ταλαιπωρεί την Ελλάδα, για την οποία φταίνε πρωτίστως τα ίδια τα κόμματα. Δεν είναι μόνο ότι οι δύο κατεξοχήν φιλελεύθεροι πολιτικοί της χώρας, οι κύριοι Μάνος και Ανδριανόπουλος, αισθάνονται πιο άνετα στη Χαριλάου Τρικούπη απ' ό,τι στη Ρηγίλλης ούτε ότι το σημερινό κυβερνών κόμμα συστεγάζει από ακραιφνείς φιλελεύθερους (όπως η οικογένεια Μητσοτάκη και ο Κώστας Χατζηδάκης) και κλασικούς δεξιούς (όπως ο Βύρων Πολύδωρας και ο Νικήτας Κακλαμάνης) μέχρι εκπροσώπους της παραδοσιακής λαϊκής Δεξιάς, την οποία τόσο εύστοχα απαθανάτισε ο παλιός ελληνικός κινηματογράφος, όπως ο Γεράσιμος Γιακουμάτος. Είναι κυρίως ότι οι πάντες αποδέχονται την περίφημη ατάκα "τα προβλήματα δεν έχουν χρώμα", σαν να ήταν η μεγάλη σοφία και το αλάνθαστο τεκμήριο ανωτερότητας και "πολιτικού πολιτισμού".

Τα προβλήματα του λαού μπορεί να μην έχουν χρώμα, έχουν όμως οι λύσεις τους. Αν υπήρχαν κοινά αποδεκτές συνταγές για την επίλυσή τους, τότε δεν θα είχαμε ανάγκη τα κόμματα, θα μας έφταναν οι τεχνοκράτες. Θα βάζαμε για παράδειγμα τον συγκοινωνιολόγο Βούγια να μας φτιάξει τον ΟΑΣΘ που ονειρευόμαστε και τους συνταγματολόγους Βενιζέλο και Παυλόπουλο (με βοηθό τον Λοβέρδο) να μας σχεδιάσουν ένα ομορφότατο Σύνταγμα και θα τελειώναμε.

Τα κόμματα και οι πολιτικοί, λοιπόν, αντί να προσπαθούν να μας πείσουν με γενικότητες ότι "δεν είναι όλοι οι ίδιοι", καλό θα είναι να παρουσιάζουν ευκρινώς τις διαφορές τους. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να θυσιάσουν ντε και καλά την πολυσυλλεκτικότητά τους. Χωρίς πολυσυλλεκτικότητα εκλογές δεν κερδίζονται. Σημαίνει όμως ότι πρέπει να την κερδίσουν πείθοντας, όσο μπορούν, και τον εργάτη, και τον βιομήχανο, και τον αγρότη, και τον υπάλληλο ότι οι δικές τους συνταγές (μπλε, πράσινες, κόκκινες ή ροζ) θα αποδειχθούν καλύτερες για τη χώρα και αποτελεσματικότερες στη λύση των προβλημάτων της.

Καλό θα είναι όμως και οι πολίτες, λίγο πριν από τις δεκαπέντε, άντε είκοσι Κυριακές της ζωής τους που συμμετέχουν ενεργά στα δημόσια πράγματα, να κάνουν ένα ξεφύλλισμα στα προγράμματα των κομμάτων. Ίσως μειωθεί έτσι ο πληθυσμός των κοψοχέρηδων.