ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΟΣ

Μὴν ἐλεύθεραις ἰδέαις!
Ταῖς ὡραίαις, τὸ κρασὶ,
Τὸ κρασὶ καὶ ταῖς ὡραίαις,
Ψάλε λύρα μου χρυσῆ!

Ἡ Ἐλευθερία, βλέπεις, βαρὺν ὕπνον ἐκοιμήθη
Καὶ τὰ ὄνειρά της εἶναι μάταια καὶ λυπηρά·
Τῆς ἐπαναστάσεώς μας τὸ πῦρ ἔσβησε κι' ἐχύθη·
Τοῦ κρατῆρός της μᾶς μένει τέφρα μόνον ῥυπαρά·
Τὴν ἡρωϊκὴν Ἑλλάδα, Ἑλλὰς χαύνη καὶ δειλὴ,
Καὶ τοὺς γίγαντας πυγμαίων διαδέχεται φυλή.

Τῶν ἡρώων μας τὰ ἔργα λησμονοῦνται τὰ γενναῖα,
Καὶ ὀνόματα ἐμβαίνουν εἰς τὸ ἔθνος ἄλλα νέα,
Κ' ἐγὼ ψάλτης τοῦ ἀγῶνος ἔμεινα εἰς κόσμον νέον
Ὅμοιος μὲ γηραλέον
Μὲ παλαιωμένον πεῦκος πεδιάδος γυμνωμένης,
Ὅπου βλέπεις ἐμφυτεύσεις χθεσινῆς χειρὸς καὶ ξένης.

Μὴν ἐλεύθεραις ἰδέαις!
Ταῖς ὡραίαις, τὸ κρασὶ,
Τὸ κρασὶ καὶ ταῖς ὡραίαις,
Ψάλε λύρα μου χρυσῆ!

Τῆς ἁγίας Λαύρας^[1] χαῖρε Συμμαχί' Ἀχαϊκή!
Καὶ σεῖς χαίρετε τοῦ γένους πρῶτοι χρόν' ἡρωϊκοί!
Καὶ σεῖς πρῶτοι ἀποστάται, χωρικοὶ τῆς Ἀρκαδίας,
Τέκνα τῆς Ἐλευθερίας,
Τρέξαντες εἰς τὴν φωνήν της μὲ τὰ δρέπανα στὰς χεῖρας
Στοῦ Ναυπλίου, στῆς Κορίνθου, στῆς Τριπολιτζᾶς τὰς θύρας.

Πόσον ἐλαμπρύνθη τότε ἡ ὡς κρύσταλλα λευκὴ
Κι' ἀληθῶς ἡρωϊκὴ
Φουστανέλα μας, ἡ τόσον σήμερον ἀπεριμμένη!
Ἡ Ἐλευθερία τότε μ' αὐτὴν ἔτρεχ' ἐνδυμένη,
Καὶ ἡ βόμβα της ὡς ὕλας στὸν ἀέρα φλογισμένας
Σκῆπτρα ἔχυνε θραυσμένα καὶ ἁλύσους συντριμμένας.

Μὴν ἐλεύθεραις ἰδέαις!
Ταῖς ὡραίαις, τὸ κρασὶ,
Τὸ κρασὶ καὶ ταῖς ὡραίαις,
Ψάλε λύρα μου χρυσῆ!

  Τώρα τρέξετε σεῖς ξένοι! καὶ κυκλώσατε τὸν θρόνον·
Ὁ δικός μας νοῦς στοὺς βράχους ἐπαχύνθη τόσον χρόνον·
Δὲν ἠξεύρουν νὰ χαϊδεύουν χέρι' ἁδρὰ 'πὸ τὸ τουφέκι,
Καὶ τὰ χείλη μας ἀκόμη μελαν' ἀπὸ τὸ φισέκι
Μὲ τὸ στόμα μας σχισμένον,
Γλυκεῖς ἤχους δὲν ἠξεύρουν κολακευτικῶν ἐπαίνων.

Καλλωπίζεσθε σεῖς τώρα μὲ λαμπρὰς ἐνδυμασίας,
Μὲ Βασιλικὰς ταινίας·
Ἔχομεν κ' ἡμεῖς ταινίας, καὶ στολὰς πλέον ὡραίας·
Τὰ παράσημά μας εἶναι αἱ ἀθάνατοι πληγαί μας·
Καὶ μὲ ὅσας στοὺς πολέμους ἐχθρῶν πήραμεν σημαίας,
Κρύπτοντ' εὔκολα αἱ σάρκες αἱ ἀνδρεῖαι καὶ γυμναί μας.