Πετρόμπεης καθότανε μὲς τ' Ἀναπλιοῦ τὸ κάστρο,
καὶ μὲ τὸ κιάλι τήραε, τὴν Τζίμοβα ἀγναντεύει,
καὶ μὲ τὸ Γιάννη ἐλόγιαζε καὶ μὲ τὸ Γιάννη λέει,
− Δὲν εἶν' πουλιὰ πετούμενα ἀπάνω στοὺς ἀέρες,
νὰ γράψω μιὰ πικριὰ γραφὴ σὲ τρεῖς μεριὲς καημένη,
νὰ βγάλουν τὰ χρυσὰ σκουτιὰ γιὰ νὰ τὰ βάψουν μαῦρα.
Σκοτώσανε τὸν Κωσταντή, τὸν μπεηζαντὲ Γιωργάκη,
πού εἰταν ἕνα τριαντάφυλλο σ' ὅλην τὴν οἰκουμένη,
Κλάψετε, φίλοι, κλάψετε, καὶ σεῖς ὀχτροί, χαρῆτε,
καὶ σεῖς οἱ Τζιμοβιῶτες μου στὰ μαῦρα νὰ ντυθῆτε.