ΣΑΜΨΩΝ ΚΑΙ ΔΑΛΙΔΑ

ΤΑ ΤΟΥ ΔΡΑΜΑΤΟΣ ΠΡΟΣΩΠΑ.

ΠΡΑΞΙΣ Α΄.

Αἴθουσα Δαλιδᾶς ἐν τῇ οἰκίᾳ τοῦ Σαμψῶνος. Ἐν μέσῳ αὐτῆς ὀρθοῦται ἄγαλμα εἰς φυσικὸν ἀνθρώπου μέγεθος καὶ ἄλλα τινὰ ἀγμαλμάτια.

ΣΚΗΝΗ Α΄.

ΜΑΡΘΑ καὶ ΖΑΧΑΡΙΑΣ

(ἐξ ἀντιθέτων θυρῶν εἰσερχομένων).

ΜΑΡΘΑ.

Ἆ! ἤλθες ἐπὶ τέλους; Δόξα τῷ Θεῷ!
Εἰδήσεις εὐχαρίστους ἂν μᾶς ἔφερες,
ἐν καταλλήλῳ ὥρᾳ ἦλθες, γέρον μου.
Θὰ φρίξῃς ἂν ἀκούσῃς τί ὑπέφερεν
ἀφ' ἧς ὥρας ἀπῆλθες ἡ κυρία μου.
Τὴν νύκτα ὅλην ἄγρυπνος διέμεινε,
καὶ ἔκλαιε, κ' ἐθρήνει, μήπως ἔπαθε
κακόν τι ὁ Σαμψών της.

ΖΑΧΑΡΙΑΣ (καθήμενος ἐπί τινος ἕδρας).

Μάρθα, ἄφες με
νὰ ἀναπνεύσω πρῶτον, καὶ μετέπειτα
ἀγγέλλεις εἰς ἐκείνην ὅτι ἔφθασα.

ΜΑΡΘΑ.

Αὐτὴ κοιμᾶται τώρα· μόλις πρὸς μικροῦ
ν' ἀναπαυθῇ ἐπῆγε· δι' αὐτὸ κ' ἐγὼ
φρονῶ νὰ τὴν ἀφήσω νὰ 'ξεκουρασθῇ.
Λοιπὸν εἰπέ μοι· ὁ Σαμψὼν τί ἔγεινε;
Νὰ λείπῃ τώρα δύο ἡμερόνυκτα,
τί ἄρα τῷ συνέβη; Ἡ κυρία μου
πρὸ πάντων ἐφοβεῖτο, εἰς τὸν πόλεμον
νὰ καταβαίνῃ μήπως πάλιν ἤρχισεν.

ΖΑΧΑΡΙΑΣ.

Οὐδεὶς πρὸς τοῦτο φόβος· ἐλησμόνησε
τῆς ἀρετῆς τὸν δρόμον· εἰς κυνήγια
ἐκείνης χάριν μᾶλλον ἀναλίσκεται.
Ἆ, Μάρθα, ἄφες· εἶναι πλέον ἐντροπή.
Ἐντρέπομαι ἀκόμη καὶ ἐμὲ αὐτόν.
Ἐγὼ, πρεσβύτης, στρατιώτης παλαιός,
νὰ καταντήσω κύων ἰχνηλατικός!;
Τὸν προσφιλῆ της ἔχασεν ἡ Δαλιδά,
καὶ Ζαχαρία, τρέχε, ἀναζήτει τον.
Γενοῦ τοὐτέστι δοῦλος τῶν ὀρέξεων
ἐρωτολήπτου γυναικός. Καὶ διατί;
διότι ὁ Σαμψών μας τῆς ἐζήλευσε
τὸ ἔκτακτόν της κάλλος. Ὦ ταπείνωσις!
Ὦ ἀτιμία! τῶν δὲ θείων ἐντολῶν
ὁποία ὕβρις! Ἄπιστον, ἀλλόφυλον,
ἀνὴρ Ἰσραηλίτης ἐκλεκτὸς θεοῦ
νὰ ἔχῃ σύνευνόν του;!

ΜΑΡΘΑ.

Πάλιν ἤρχισας
νὰ χύνῃς τὴν πικρίαν τὴν συνήθη σου
κατὰ τῆς ταλαιπώρου; Τί μᾶς ἔπταισεν
ἐὰν ἀπὸ πατέρα ἐτερόδοξον
ἐκ τύχης ἐγεννήθη; Ὦ, ἂν εἴξευρες
πόσον καλὴν καρδίαν ἔχ' ἡ δυστυχής,
καὶ πῶς λατρεύει τὸν Σαμψῶνα! Παντελῶς
δὲν διαφέρει ἀπὸ τὰς Ἑβραίας μας.

ΖΑΧΑΡΙΑΣ.

Ἐν τούτοις εἶναι πάντοτε ἀλλόφυλος,
καὶ τὄνομά της πάντα μετὰ βδελυγμοῦ
θ' ἀκούω νὰ προφέρουν.

ΜΑΡΘΑ.

Γέρον, ἄκουσον·
τὸ μῖσός σου τὸ τόσον εἶναι ἄδικον.
Ἐκείνη πλέον δὲν εἶναι ἀλλόφυλος·
μᾶς ἀγαπᾷ ὡς ὁμοφύλους· καὶ ἐγὼ
τὴν θεωρῶ Ἑβραίαν.

ΖΑΧΑΡΙΑΣ (ἐγειρόμενος).

Ἄθλιοι ἠμεῖς
ὁ τοῦ Ὑψίστου περιούσιος λαὸς
ἐν μέσῳ ἀλλοφύλων διεφθάρημεν,
καὶ τῆς εὐθείας παρεκκλίναντες ὁδοῦ,
τὸ αἷμα τῶν Ἑβραίων ἐμολύναμεν,
συνεύνους Φιλισταίας προσλαμβάνοντες.

ΜΑΡΘΑ.

Καὶ μήπως μόνος ὁ Σαμψὼν παρέλαβεν
ἀλλόφυλον γυναῖκα; Μὴ ὁ Μανασσῆς
κ' ἐκεῖνος Ναζωραῖος μὴ δὲν ἔλαβε
γυναῖκα Φιλισταίαν; τίς τὸν ἔκρινε;
καὶ ἄλλοι τόσοι τὸ αὐτὸ δὲν ἔπραξαν;
Τὸ παλαιὸν ἐκεῖνο μῖσος ἤρχισεν
ὀλίγον κατ' ὀλίγον ν' ἀφανίζηται.
Ὅπως παρῆλθον οἱ καιροὶ καὶ ἤλλαξαν,
καὶ αἱ ἰδέαι νὰ ἀλλάσσουν ἤρχισαν,
οἱ δ' ἄνθρωποι φροντίζουν ν' ἀποβάλλωσι
τὰ ἐσκωριασμένα ἤθη κ' ἔθιμα.

ΖΑΧΑΡΙΑΣ.

Τὰ ἤθη μας ἐν ὅσῳ διεσώζαμεν
τὰ ἱερὰ ἐκεῖνα, ζῶντες ἄμικτοι,
παντοῦ τροπαιοφόροι διηρχόμεθα,
καὶ τοὺς ἀπίστους κατ' ἀγέλας ὡς λαγοὺς
ἐκ τῆς πατρῴας γῆς μας ἐξηλαύνομεν.
Ἀλλὰ ἀφ' ὅτου, οἶμοι, δὲν αἰσχύνονται
πεπλανημένοι νέοι καὶ ἀνάξιοι
τῶν ἑαυτῶν πατέρων ν' ἀτενίζωσι
πρὸς εὐειδεῖς γυναῖκας ἀσεβοῦς φυλῆς,
ὁ Ὕψιστος ἀπῆρε πλέον ἀφ' ἡμῶν
τὴν σκέπην του τὴν θείαν, καὶ ἰδοὺ ἡμεῖς
τῶν Φιλισταίων ἕρμαιον συρόμεθα.

ΜΑΡΘΑ.

Σὺ πάντοτε ἀπαίσια φαντάζεσαι
καὶ Φιλισταίους βλέπεις εἰς τὸν ὕπνον σου,
ἐνῷ ἐν ἡσυχίᾳ διερχόμεθα
ἀπὸ πολλοῦ, ὦ γέρον.

ΖΑΧΑΡΙΑΣ.

Μὴ τυφλώττωμεν.
Ἐκ τῆς οἰκίας ταύτης πέντε βήματα
ἐὰν ἐξέλθῃς, πένθος τὴν καρδίαν σου
βαρὺ θὰ κατακλύσῃ. Οἱ ἀλλόφυλοι
εἰσβάλλουν, διαρπάζουν, ἐρημόνουσιν
τὴν χώραν μας ὡς γῦπες, καὶ οὐδείς, οὐδεὶς
νὰ τοὺς ἀναχαιτίσῃ πλέον δύναται.
Αἱ φάλαγγές μας φεύγουσιν ἡττώμενοι,
οἱ ἥρωές μας νᾶνοι ἐξελέγχονται,
καὶ τρόμος καὶ ὀδύνη διαχέεται
εἰς τὰς ἀπηλπισμένας ὄψεις τοῦ λαοῦ.
Οἱ πάντες δὲ προσμένουν ὡς σωτῆρά των
τὸν ἥρωα Σαμψῶνα, ὅστις ἄλλοτε
τῶν Φιλισταίων ἦτο τρόμος καὶ φυγή.

ΜΑΡΘΑ.

Αὐτὸς δὲ, γέρον;

ΖΑΧΑΡΙΑΣ.

Ὦ, ἐκείνου οἱ ἐχθροὶ
ἐδέσμευσαν τὰς χεῖρας ἀσφαλέστατα
μὲ μαγικὰς ἁλύσεις! Τῷ προσέφερον
καλλίμορφον γυναῖκα, ὥσπερ δέλεαρ,
τὴν προσφιλῆ του Δαλιδάν, ἥτις αἰσχρῶς
τὸν ἄγει καὶ τὸν φέρει κατὰ βούλησιν.
Ἐνῷ δ' ἐκεῖνος μόνος εἶναι ἱκανὸς
τοὺς Φιλισταίους νὰ πατάξῃ, τέρπεται
ἢ νὰ καθεύδῃ νωχελὴς καὶ ἄπρακτος
εἰς γυναικὸς ἀγκάλας, ἢ ὡς δοῦλός της
εἰς δάση νὰ πλανᾶται, ἵνα ἐκλεκτὸν
καὶ σπάνιον τῇ φέρῃ κυνηγέσιον.
Ἂν δὲ ὑπὸ τὸ δόρυ ἔθνους ἀσεβοῦς
ὁ τοῦ Ὑψίστου τρέμῃ ἐκλεκτὸς λαός,
ἀγῶνα ἄλλον ὁ Σαμψὼν ἀνέλαβε,
πῶς δηλαδὴ ν' ἀρέσῃ τῇ ὡραίᾳ του.

(ὑψῶν τὰς χεῖρας)

Ὦ σύ, ὁ τὴν ὀργήν σου διὰ νεφελῶν
πρὸς τοὺς θνητοὺς μηνύων, καὶ μὲ μυκηθμὸν
λαιλάπων καὶ τυφώνων ἀντὶ σάλπιγγος
κηρύττων τὰς βουλάς σου, τὸν δὲ κεραυνὸν
κατὰ τῶν ἀπειθούντων θείαν μάστιγα
μετὰ πατάγου πέμπων πρὸς σωφρονισμόν,
καὶ γῆς καὶ ὄρη ἀναπάλλων μετ' ὀργῆς,
τὴν πλάνην τοῦ λαοῦ σου τοῦ ἀγαπητοῦ
μὲ βλέμμα ἴδε ἵλεων, καὶ τὸν θυμὸν
τὸν δίκαιόν σου, παντοκράτορ, κράτησον,
καὶ μὴ ἐγκαταλείψῃς ὑποχείριον
τῶν ἀλλοφύλων τὸν λαόν σου, Σαβαώθ,
ἀλλ' ὡς πατήρ μας ἀγαθός, φιλόστοργος,
τὰ ἐντολάς σου πῶς νὰ ἐργαζώμεθα
καὶ πάλιν δίδαξόν μας, πολυέλεε.