Ἡ Ψαροπούλα ἡ ὄμμορφη, τοῦ Μπαρμπαγιάνν' ἡ κόρη,
Κεντάει καὶ ράφτει τὰ προικιὰ καὶ τραγουδεῖ καὶ λέει:
− Προικάκιά μου καλότυχα κι' ὀμμορφοκεντισμένα,
Ποιὸς θἆν' ὁ νιός, ποῦ θὰ χαρῇ καὶ σᾶς καὶ τὴν κυρά σας;
Ἂν ἴσως θἆν' ψαρᾶ παιδί, ψαράκια νὰ κεντήσω,
Κι' ἂν ἴσως θἆνε κυνηγός, περδίκια καὶ τρυγόνια,
Κι' ἂν εἶνε παπαδόπουλο, σταυροὺς καὶ κομπολόγια,
Κι' ἂν εἶν' ὁλόμμορφο παιδὶ καὶ ξακουστὸς λεβέντης,
Νὰ σᾶς γεμίσω τὴς ραφαὶς μὲ πούλιαις καὶ τιρτίρι.

Καὶ μιὰ Τσιγγάνα πέρναγε καὶ τὸ τραγοῦδι ἀκούει:
− Κόρη μου, δὸς τὸ χέρι σου γιὰ νὰ σοῦ 'πῶ τὴ μοῖρα.
Κυττᾷ ἡ γρηὰ Γύφτισσα τῆς 'μορφονιᾶς τὸ χέρι
Καὶ συννεφιάζ' ἡ ὄψι της, τἀχείλι της δαγκάνει.
− Τί τὸ κυττᾷς καὶ δὲ 'μιλεῖς, μωρὴ γρηὰ Τσιγγάνα;
− Τί νὰ σοῦ 'πῶ, κακότυχη καὶ κακομοιριασμένη;…
κρίμα 'ςτὰ τόσα κάλλη σου καὶ κρίμα 'ςτὰ προικιά σου,
Θὰ πάρης ἄντρα γέροντα καὶ θὰ καῇ ἡ καρδιά σου!