Α΄

Ὁ ἥλιος ὁλοένα κατεβαίνει…
Τὴ γῆ 'ςὲ 'λίγη ὥρα παραιτεῖ
Κ' ἡ δύσι ῥοδοκόκκινα 'ντυμένη
'Σ τὴν ἀγκαλιά της μέσα τὸν κρατεῖ.

Παράξενο −τὴ γῆ ὅταν άφήσῃ,
Φεύγει μαζῇ του κάθε ἐμμορφιά·
Οἱ κάμποι, τὰ βουνά, ὅλη ἡ φύσι
Σκοτεινιασμένη 'μοιάζουν ζωγραφιά,

Καὶ μέσ' 'ς ταὶς καλαμιαὶς καὶ 'ς τὰ πλατάνια
'Σὰν μαῦρο φεῖδι τρέχει τὸ νερό…
…Νυκτόνει ἐκεῖ 'πάνω 'ς τὰ οὐράνια
Τὸ πρῶτο ἄστρο λάμπει ἀργυρό.

Ὅλης τῆς γῆς τὴν πλάσι κουρασμένη
Ἔχει σκεπάσει ὕπνου σιγαλιὰ
Κ' ἡ θάλασσα κοιμᾶται πλαγιασμένη
'Σὲ μαλακὴ κ' ὑγρὴ ἀκρογιαλιά.

Ὁ γέρω πεῦκος, ποῦ ὀρθὸς περνάει
Ὅλη τὴ νύκτα καὶ δροσιὰ ῥουφᾷ,
Ἀργὰ καὶ ποῦ τὰ φύλλα του κουνάει,
Ὡσὰν νὰ χασμουριέτ' ἀπὸ κρυφά…

Μόνον ἡ βρύσι ἡ χορταριασμένη,
Ποῦ ὅλη μέρα λέει καὶ γελᾷ,
Κι' αὐτὴ τὴν ὥρ' ἀκόμη δὲν σωπαίνει
− 'Σ τὸν ὕπνο της, θαρρεῖς, παραμιλᾷ.