ΟΣΑ καράβια τὰ νερὰ τῆς Μεσογείου σχίζουν
σὰν περιστέρια ὁλόασπρα διπλώνουν τὸ φτερό των
μπρός σου, Ἐρυκίνη· καί, ξανθὴ μητέρα τῶν Ἐρώτων,
σὲ Σὲ λιβάνι ἁγνό, στὶς Κόρες σου χρυσὸν κομίζουν.

Καλὸ ταξίδι, ὦ Εὔπλοια, τοὺς δίνεις κι ἀρμενίζουν
πρίμα μὲ τὸ βοριὰ καὶ πάλι πρίμα μὲ τὸν νότον·
στὴν ἀγωνία τῆς τρικυμίας δὲ χύνουν τὸν ἰδρό των
καὶ τἀγαθά, στὰ πέρατα τῆς γῆς ποῦ θησαυρίζουν.

Τώρα γυρνάει φαιδρὸς ὁ ναύτης κι ὁ καραβοκύρης
καὶ πρὶ σιμώσῃ ὁλότελα τὸ πλοῖο ἐκεῖ στὸ βράχο
τοὺς περιμένουν ἡ Μαργώ, ἡ Γαλανθὶς κ' ἡ Φλύρις.

− «Πολύ, Μαργώ μου, σ' ἀγαπῶ −μ' ὅση καρδιὰ μοῦ μένει−
γιατί, ἔτσι πάντα βοηθὸ τὴν Ἀφροδίτη νἄχω,
τῆς κόρης μοιάζεις ποῦ πιστὴ στὴν Ἴμβρο μὲ προσμένει.»