Ποιὸς σὲ φοβᾶται, Χρόνε; Πέρνα, πέρνα!
Σβῆνε τὴ νιότη, τρῶε τὴν ὠμορφιά,
γέρνα τὴ σάρκα καὶ μαζί της γέρνα!

Τὴν ἄϋλη τὴν Ψυχὴ δὲ θὰ τὴ σβήσης,
γιατ' εἶναι αὐτὴ τοῦ Ἀπείρου ἡ ζωγραφιά.
Τὸ Πνεῦμα, ἐσὺ ἡ πνοή, δὲ θὰ νικήσης!

Κι' ὅσο θὰ ζοῦνε τὰ ἔπη ἑνὸς Ὁμήρου,
κι' ὅσο ψηλὰ πυργώνει ὁ Παρθενών,
εἶσαι στιγμὴ στὴ Δόξα, ἐσύ, τοῦ Ἀπείρου!

Δὲ σὲ λογάει ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου· πέρνα·
σώριαζε σκότη ἤ φῶς στὸν οὐρανόν!
− Αὐτὴ θὰ μένη αἰώνια· κ' ἐσὺ γέρνα!…