Μεταφόρτωση ως PDF Εκτύπωση <^>

1. Η πρόταση

§ 1. Στα αρχαία ελληνικά, όπως και σε όλες τις ινδοευρωπαϊκές γλώσσες, η ενότητα του ρυθμικού συμπλέγματος των φθόγγων της ομιλίας, που αποκαλούμε "πρόταση", κατἀ κανόνα δεν αποτελεί μια αδιάρθρωτη ψυχολογικά παράσταση, αλλά μια συνένωση μεμονωμένων παραστάσεων σε ένα σύνολο, συνένωση που χαρακτηρίζεται από κάθε είδους εξωτερικά μέσα. Η μονομελής γλωσσική έκφραση, που μπορεί να θεωρηθεί ως η πιο πρωταρχική, αποτελεί εξαίρεση, που την αντιλαμβανόμαστε ως απόκλιση από τη νόρμα, ή δεν νοείται ούτε καν ως αυτόνομη προτασιακή μορφή: απρόσωπα ρήματα, επιφωνήματα, κλητικές, προστακτικές. ^[6]