Ο οικισμός της Απάνω Χώρας, κτισμένος πάνω στον λόφο του Αγίου Γεωργίου, αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα διατηρημένου μεσαιωνικού οικισμού. Τη γοητευτική ατμόσφαιρά του συνθέτουν τα αμέτρητα σκαλοπάτια που οδηγούν στην κορυφή μέσα από τα γραφικά στενά δρομάκια και τα κάτασπρα σπίτια με τις πολύχρωμες θύρες. Σε αρκετά από τα ανθολογημένα κείμενα της ενότητας γίνονται αναφορές στον Καθεδρικό Ναό του Αγ. Γεωργίου (Μητρόπολη των καθολικών της Σύρου), στη μονή των πατέρων Ιησουϊτών, στη μονή των πατέρων Καπουκίνων, αλλά και στην ορθόδοξη εκκλησία του Αγ. Νικολάου (των πτωχών).
Η Άνω Σύρος ιδρύεται κατά τη βυζαντινή περίοδο. Όταν η Σύρος υπάγεται στο ενετοκρατούμενο Δουκάτο του Αιγαίου, η τοπική κοινότητα αποδέχεται το καθολικό δόγμα, διατηρώντας παράλληλα την ελληνική γλώσσα. Παραμένει, ωστόσο, ζωντανή και μια μικρή ενορία ορθοδόξων, η ενορία του Αγίου Νικολάου. Στα χρόνια της τουρκοκρατίας, οι καθολικοί της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας τίθενται υπό την προστασία των Γάλλων, και στην Άνω Σύρο εγκαθίστανται αρκετοί καπουτσίνοι μοναχοί και αργότερα Ιησουίτες. Μετά το πέρας της τουρκοκρατίας, οι Ανωσυριανοί ή Φραγκοσυριανοί, παρά τις σημαντικές διαφορές τους, δέχονται τους έλληνες πρόσφυγες στη γη τους, αλλά βρίσκονται στο περιθώριο των εξελίξεων με την ανάπτυξη της βιομηχανίας στην Ερμούπολη. Έτσι, η Άνω Σύρος μετατρέπεται σε εργατική συνοικία της Ερμούπολης. Σταδιακά με το πέρασμα του χρόνου αναπτύσσονται στενές οικονομικές σχέσεις ανάμεσα στους δύο οικισμούς και τελικά συντελείται η όσμωση των δύο κοινοτήτων.
