Αυτή ’ταν η αιθερόπλαστη, μίας αυγής κοπέλα, αυτή ’χε άκακη καρδιά π’ αγκάλιαζε τον ουρανό, μέσα στον κήπο έτρεχε με του παιδιού την τρέλα, ανάμεσα στα λούλουδα, λουλούδι ζωντανό.

5 Ένα πουλί, της ψάθας της της ανθοστολισμένης γελάστηκε και τσίμπησε το ψεύτικο σταφύλι· έν’ άλλο, απονήρευτο, της κοσμοξακουσμένης για κεράσια ενόμισε τα κερασένια χείλη·

την πλάνη του σαν είδανε, γελάσανε τα κρίνα 10 και σκόρπισαν έν’ άρωμα γλυκύτερο ακόμα· από τον ήλιο έφυγε μια χαρωπή ακτίνα και στη νεράιδα έχυσε τ’ ολόχρυσό της χρώμα.

Το άνθος εμαράθηκε και η πανώρια σβήνει σαν όνειρο απατηλό, σαν οπτασία θεία. 15 Με το καπέλ’ ο κηπουρός την κερασιά του ντύνει για να φοβίσει τα πουλιά —γιά δες μια πονηρία!

Μα τα πουλιά σαν είδανε την ψάθα κρεμασμένη θυμήθηκαν την όμορφη —ω, ποιός θα την ξεχάσει!— κι αμέσως εριχτήκανε σα λύκοι πεινασμένοι. 20 Την άλλη μέρ’ η κερασιά δεν είχ’ ένα κεράσι.