Πατρίς, και ξένους μάγεψε της λευθεριάς σου τ’ άστρο, το φως του εικοσιένα! Τους είδε κάθε κάμπος σου, κάθε βουνό και κάστρο να σκοτωθούν για Σένα.

5 Το Μισολόγγι έζωνεν η λόγχη του Μπραΐμη κι ο λιάπης του Κιουτάγια κι απάνου του παράστεκε με τα τραγούδια η Φήμη κι η Δόξα με τα βάγια.

Κι όπως ανθρώποι αγνώριστοι και ξένοι πέρα πέρα 10 σε μιαν εκκλησιά τρέχουν κι αδερφωμένοι στέκονται, γιατί κοινή μητέρα μια πίστην όλοι έχουν,

παρόμοια και της Ρούμελης και του Μοριά τ’ ασκέρια και τα καπετανάτα 15 στο Μισολόγγι αδέρφωσαν κι εσμίξαν ταίρια ταίρια με της Φραγκιάς τα νιάτα.

Πουλιά κάθε λογής σκορπούν από ψηλό πλατάνι μια τρυφερή αρμονία· κι εις γλώσσες καθεμιάς λογής στ’ αφτιά του Τούρκου φτάνει 20 μια λέξη: Ελευθερία!

Πρώτ’ η Αγγλία έτρεξε το Μπάιρον να μας φέρει, ολόφωτη ελπίδα, και με το Μάγερ έστειλε κοντύλι και μαχαίρι του Τέλου η πατρίδα.

25 Δίνει τραγούδια, χρήματα και χέρια η Γαλλία, κι οι Γερμανοί ξεχνούνε τα γαλανά κορίτσια των και τα σοφά βιβλία, κι εδώ μ’ Εσέ πεινούνε.

Ο Ιταλός της σκλάβας του πατρίδος την αγκάλη 30 την παραιτεί για Σένα: «Έχετε γεια του τόπου μου κιτριές, νεράκια, κάλλη μυριοτραγουδισμένα!»

Παραιτημένη από παντού στου Ρώσου τη μανία δε βρίσκει έν’ αντιστύλι, 35 μα βρίσκει λίγα της παιδιά κι η έρμ’ η Πολωνία στο χώμα σου να στείλει.

Νεράιδες δυο στων τάφων των σκορπούν την ερημία κλάηματ’, ακτίνες, κάλλη, και είναι οι δυο πατρίδες των· τους γέννησεν η μία, 40 τους δόξασεν η άλλη.

Πατρίς, και ξένους μάγεψε το φως του εικοσιένα της λευθεριάς σου τ’ άστρο! Εβρέθη κι ένας Βούλγαρος κι εκλείσθηκε για Σένα στο Τουρκοφάγο κάστρο.

45 …Σβήν’ η Ελλάς… λάμψη στερνή σε λίγο νά! σκορπάει τη φοβερή Έξοδό της… Μονάχα ένας Βούλγαρος εβρέθηκε, και πάει στον Ιμπραήμ προδότης!