Της Βρούγκου η μητρόπολις, ήν πάλαι είχε κτίσει δουξ Φλαμανδός τις ισχυρός και αφειδώς προικίσει, έχει έν ωρολόγιον με αργυρούς πυλώνας όπερ δεικνύει τον καιρόν από πολλούς αιώνας.

5 Είπε το Ωρολόγιον· «Είν’ η ζωή μου κρύα και άχρους, και σκληρά. Είναι ομοία δι’ εμέ πάσα της γης ημέρα. Παρασκευή και Σάββατον, Κυριακή, Δευτέρα, δεν έχουσι διαφοράν. Ζω — χωρίς να ελπίζω. 10 Η μόνη διασκέδασις, η μόνη ποικιλία είναι, εν τη μοιραία μου, πικρά μονοτονία, του κόσμου η φθορά. Ότε τους δείκτας μου νωθρώς, εν μαρασμώ γυρίζω μοι φανερώνεται παντός γηίνου η απάτη. 15 Τέλος και πτώσις πανταχού. Ατρύτου πάλης κρότοι, στόνοι βομβούσι πέριξ μου — και συμπεραίνω ότι Πληγώνει πάσα ώρα μου· φονεύει η εσχάτη.»

Ήκουσεν ο Αρχιερεύς τον λόγον τον αυθάδη και είπεν· «Ωρολόγιον, η γλώσσα αυτή απάδει 20 εις την εκκλησιαστικήν και υψηλήν σειράν σου. Τοιαύτη σκέψις πονηρά εις την διάνοιάν σου πόθεν εισήλθεν; ω μωρά, αιρετική ιδέα! Το πνεύμα σου μ’ αχλύν πυκνήν θα περιέβαλε πολύχρονος ανία. 25 Άλλην αποστολήν Εκ του Κυρίου, των ωρών έλαβεν η χορεία. Εκάστη αναζωπυρεί· γεννά η τελευταία.»