Στ’ αργαστήρι δουλεύω, χρυσικός, πολεμώ, δαχτυλίδια σκαλίζω, δαχτυλίδια πουλώ,

δαχτυλίδια χαρίζω σ’ όποια χέρια ποθούν με καρδιές να ταιριάσουν, με γητειές να δεθούν.

5 Για τα δάχτυλα ψάχνω τα λιγνά, τα δειλά, (σπαρταράνε, λυγίζουν, και σα νά ειναι φτερά,

σαν πουλιά είναι και τρέμουν για κλαδί, για φωλιά, λουλουδάκια, που υψώνουν κεφαλάκια ορθρινά

ροδισμένα από φέγγος πρωινό, κι είναι αχνά 10 κι είναι διάφανα, κι είναι κοντυλένια, βαλτά

για να σπέρνουν το λόγο στο χαρτί ρυθμικά, για να σκίζουν, τοξότες, του βιολιού την καρδιά,

κι είναι σαν τα κρινάκια στην ογρήν αμμουδιά, και σεντέφια και φέγγουν, κυνηγούν τα φιλιά,

15 και μεθούνε κι απλώνουν και διπλώνουν και παν, και τα χάδια ψαρεύουν, μαρμαρώνουν, ξεσπάν).

Για τα δάχτυλα ψάχνω δαχτυλίδια να βρω, το πετράδι γυρεύω και το μάλαμ’ αγνό,

για να κάμω ψυχούλες δαχτυλίδια, κορμιά 20 δαχτυλίδια, ματάκια και χειλάκια, ακριβά.

Δαχτυλίδια σκαλίζω, δαχτυλίδια πουλώ, δαχτυλίδια χαρίζω, δαχτυλίδια φορώ.

Δαχτυλίδι μου ο πόθος πώς φοριέται σ’ εσέ που είσαι ολάκερη σάμπως ένα χέρι για με!

25 Σφιχτοδένει μου ο στίχος δαχτυλίδι κι εσέ που σα δάχτυλο δείχνεις τα ύψη, ορθό, λογισμέ!

Απ’ τα μαύρα πλοκάμια πλαγιασμένα απαλά στου μετώπου σου απάνου την καθάρια απλωσιά

κι ώς τον πύρινο κύκλο που αγκαλιάζει, σταλτός 30 αρραβώνας, ποιός ξέρει κι από πού, πότε, πώς,

των τιτάνων τ’ αστέρι που είναι ο Κρόνος (Α! η γη μπρος σε κείνον παιδούλα μικροκάμωτη ζει),

δαχτυλίδια τα πάντα, το ’να στ’ άλλο χαλκάς, και κρατεί και κρατιέται κάθε πλάσμα, όπου πας.

35 Συρτούς κόσμοι χορεύουν, τέλος όχι, ούτ’ αρχή, και τ’ απέραντου οι κύκλοι και τ’ ανθρώπου οι καημοί.