[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Γιάννης Ρίτσος
Μετά την Τροία
Κλειστές οι πόρτες πια στη γενναιοδωρία των άστρων.
Τα παιδιά έχουν μεγαλώσει. Οι άλλοι έχουν φύγει.
Στο μικρό υπνοδωμάτιο μια κούκλα σπασμένη.
Το ξύλινο αλογάκι του Νεοπτόλεμου έχει μείνει
στο σκοτεινό διάδρομο με τ’ άσπρα και μαύρα πλακάκια. Κανένας
δεν το καβαλικεύει πια. Και τ’ άλλο, το μεγάλο, το κούφιο,
το κατοικούν κατσαρίδες κι αράχνες· δεν ξεγελάει
ούτε εχθρούς ούτε φίλους. Οι αλλοτινές σημαίες στο μπαούλο
μαζί με τ’ αποκριάτικα ρούχα, χωρίς ναφθαλίνη·
θα τα ’χε φάει ο σκόρος. Τί ωραία που το ’πε
εκείνος ο τρελός φιλόσοφος μιαν άγρια νύχτα
"ανέβασα τη στάχτη μου στο βουνό" και σώπασε για πάντα.
Καρλόβασι, 12.VII.1987
Γιάννης Ρίτσος. 1991. Αργά, πολύ αργά μέσα στη νύχτα. Αθήνα: Κέδρος.
