ΓΛΑΥΚΗ.

ΔΙΗΓΗΜΑ ΕΜΜΕΤΡΟΝ.

Τῇ Κυρίᾳ * * *

 Τῳόντι, φίλη μου, ἡ ἀκηδία,
Ἀπό τινος τὸ πνεῦμά μου μαραίνει·
Οὐδὲ ἡ ποίησις αὐτὴ μ' εὐφραίνει
Ἡ μόνη μου τὸ πάλαι εὐτυχία.

Χασμῶμαι· τί πρὸς τοῦτο; δὲν χασμᾶται
Ἡ οἰκουμένη πᾶσα σιωπῶσα;
Ἡ ἐπιστήμ' εἰς τρόπαιά της τόσα
Τὸν ὕπνον τοῦ δικαίου δὲν κοιμᾶται;

Τίς οἶδεν ἂν ὁ Ζεὺς ἰδὼν ὡς μυῖαν
Συλλαμβανόμενον τὸν κεραυνόν του,
Κατὰ τῆς ἐπιστήμης τὸν θυμόν του
Ἐξέχυσε, κρατῶν αὐτὴν δεσμίαν.

Τίς οἶδεν· ἀληθῶς τὸ πᾶν κοιμᾶται,
Ἔρως, χαρά, ἐλπίς, αὐτὴ ἡ λύπη,
Ὁ ὀργασμὸς ἀπὸ τοῦ κόσμου λείπει,
Λανθάνων θάνατος περιπλανᾶται.

Ψυχοῤῥαγεῖ αὐτὴ ἡ οἰκουμένη·
Συσπᾶται, ῥέγχει, ὠχριᾷ, δακρύζει,
Τοὺς νεκρικοὺς ψαλμούς της ψιθυρίζει,
Εἰς κλίνην νεκρικὴν κατακειμένη.

Ἄλλως τε, φίλη μου, ἡ ἀκηδία
Τοῦ ἔρωτος ὁ δορυφόρος εἶναι,
Καὶ τότ' αἱ αἰτιάσεις σου ἐκεῖναι
Κατέπεσαν, σὺ εἶσαι ἡ αἰτία.

Τί πταίω ἂν τὸ εὔγλωττόν σου ὄμμα,
Ἡ νὺξ ἡ δίδυμος τῶν ὀφθαλμῶν σου,
Καὶ ἡ δειλὴ αὐγὴ τῶν παρειῶν σου,
Κ' ἡ κόμ' ἡ ἔχουσα τοῦ ᾍδου χρῶμα

Τὸν νοῦν μου ὅλον δέσμιον κρατοῦσι
Ζητοῦντα μίαν ἔρωτος ἀκτῖνα
Εἰς τὰ μαγίσσης βλέμματα ἐκεῖνα;
Οἱ ἀγαπῶντες ὀνειροπολοῦσι.

Τὰ ὄνειρα εἶν' εὐτελὴς βεβαίως
Καὶ αὐχμηρὰ τροφή· ἐὰν σὲ τέρπῃ,
Παρὰ τοὺς ῥεμβασμοὺς ὁ Χάρων ἕρπει
Τὸν βίον ὑποσκάπτων θαῤῥαλέως.

Εὐρὼς τοῦ πνεύματος καὶ τῆς καρδίας
Ὁ ῥεμβασμὸς τὴν ὕπαρξιν σκιάζει,
Τὴν φθίσιν τοῦ νοὸς παρασκευάζει
Ἁπλούμενος ἐπὶ τῆς διανοίας.

Καὶ τότε δίδουν κόσμους δι' ἓν βλέμμα.
Κ' ἐγώ, ἀφ' οὗ οἱ ποιηταὶ δωροῦσιν
Ὅ,τι νὰ δώσωσιν ἀδυνατοῦσιν,
Νὰ σοὶ προσφέρω ἐπεθύμουν στέμμα.

Ἀλλ' ὄχι συνταγματικὸν βεβαίως·
Τῆς πάλαι τραγῳδίας, κωμῳδία
Δὲν εἶναι ἡ τοιαύτη βασιλεία;
Ὁ γίγας ἔπεσε χαμαὶ πυγμαῖος.

Νευρόσπαστον, τὰ πετεινὰ φοβίζει·
Ἐκ τῆς ρινὸς τὸ σύνταγμα τὸν σύρει,
Καὶ ἡ πομπώδης Ῥώμη τὸν οἰκτείρει.
Σφυρηλατεῖ τοὺς ὑπουργούς· φροντίζει

Κομψὰς ὑπογραφὰς νὰ θέτῃ μόνον,
Ἱππεύει, χάσκει καὶ διασκεδάζει
Καὶ διαδόχους του παρασκευάζει,
Εἰς οὓς ἀντὶ πλαγγῶνος δίδει θρόνον.

Ἀλλ' ἠμπορεῖ καὶ τὸ ὑπόδημά μου
Νὰ πράξῃ τοῦτο ἐν ἀνέσει πάσῃ·
Οὐδὲ τὸ ὄνομα αὐτοῦ χαράσσει
Ἐπὶ τῆς σαλευούσης ταύτης ἄμμου

Ἣν ὀνομάζουν, δόξαν, κλέος, φήμην.
Πρῶτος ἢ δεύτερος ἀποκαλεῖται,
Καὶ ἀποθνήσκων εἰς ἡμᾶς δωρεῖται
Τὸν τοῦ σιγάρου του καπνὸν εἰς μνήμην.

Νὰ σοὶ προσφέρω κὰν ἂν ἠδυνάμην
Τὴν ἔνδοξον προρφύραν τῶν Καισάρων,
Ἣν ἤδη περιβάλλεται ὁ Χάρων,
Κρατῶν τὴν κόνιν των εἰς τὴν παλάμην!

Ἀλλ' ἐλησμόνησα· σὲ ὑπεσχέθην,
Λακτίσας τὴν θεόν μου ἀκηδίαν,
Ἀρχαίαν νὰ συνθέσω ἱστορίαν
Καὶ εἰς ἀκαίρους στοχασμοὺς ἀφέθην.

Ὁπόταν σκέπτωμαι περὶ ἀρχαίων
Λαμβάνω τι ἐκ τῆς φαιδρᾶς ζωῆς των,
Μὲ περιπτύσσει αἴφνης ἡ ἐλπὶς των
Καὶ φρόνημα αἰσθάνομαι ἀκμαῖον.

Ὤ πόσον μὲ ἀρέσκ' ἡ ἀρχαιότης!
Καὶ ἂν σχολαστική, ψυχρὰ σοφία
Εἰς λίθους τὴν εὑρίσκῃ κ' εἰς ἀγγεῖα,
Τὴν Κύπριδα λατρεύει ἡ νεότης.

Τῆς ἀνθρωπότητος τὸ ἔαρ ἦτο,
Καὶ ἤδη ἔχομεν βαρὺν χειμῶνα,
Εἰς χαῦνον ἐγεννήθημεν αἰῶνα
Καὶ ὀνειροπολεῖς σύ, ἐγὼ πλήττω.

 Ἡ Γλαύκη πρὸς τὴν Λάμιαν βαδίζει
Τὸ πλῆθος σχίζουσα τῶν Ἀθηναίων·
Ὁ ἥλιος, ὡς ναῦς πυρίνη, πλέων,
Λάμψεις ἀποχαιρετισμοῦ σκορπίζει.

Δὲν περιγράφω τὴν μορφὴν τῆς νέας·
Περιγραφῶν ὑπάρχει ἀπειρία,
Ἀπέκαμον τὰ ῥόδα καὶ τὰ ἴα
Παραβαλλόμενα πρὸς τὰς ὡραίας.

Ἀφίνω νὰ τὴν πλάσῃς θαυμασίαν·
Τὸ ἄγνωστον αἱ ἀρεταὶ κοσμοῦσι,
Καὶ δι' αὐτὸ εἰς τοὺς θεοὺς δωροῦσι
Προτερημάτων τόσην ἀφθονίαν.

Πρὸς τῆς οἰκίας φθάνει τῆς Λαμίας
Καὶ σταματᾷ ἐξαίφνης ὠχριῶσα·
-Ἑταίρας οἶκος- τῶν σεμνῶν ἡ γλῶσσα
Αὐτὸν προφέρει μετὰ βδελυγμίας.

Καὶ ὅμως ἡ ἑταίρα αὕτη ἦτο
Τοῦ πολιορκητοῦ ἡ ἐρωμένη,
Καὶ ἄνασσα προσαγορευομένη
Ὑπὸ κολάκων ἐθεοποιεῖτο.

Τὰ ὄργια μετὰ τοῦ Δημητρίου
Ἐν τῷ ναῷ τελεῖ τοῦ Παρθενῶνος,
Εἰς δόξαν δὲ αὐτῆς μαρμαίρων θρόνος
Ὑψώθη ἔμπροσθεν τοῦ Ἐρεχθείου.

Ὑπόπτερος ὁ οἶκος τῆς Λαμίας,
Μ' ἀγάλματα ἡρώων ἐκοσμεῖτο,
Ναοῦ κομψὴ μικρογραφία ἦτο·
Ἡ Γλαύκ' εἰσῆλθεν ἔνδον τῆς οἰκίας.

Πόσον ἡ Λάμια ὡραῖα βαίνει
Ἐκεῖ ἐν μέσῳ τῶν στηλῶν ὀρθία,
Ἐνῷ τῆς αὔρας ἡ δειλὴ θωπεία
Σκορπᾷ τὴν κόμην της ἀσπαζομένη!

Οἱ εὔσαρκοί της ὦμοι καὶ τὸ στῆθος
Ἡμίγυμνα ἰδὲ ἐρυθριῶσι·
Τὰ χείλη προκαλοῦντα μειδιῶσι·
Ἔχει θρασὺ καὶ νωχελὲς τὸ ἦθος.

Ἰδέ! ἡ κεφαλή της κράνος φέρει·
Κοσμεῖ τὸ κράνος σφίγξ, εἰκὼν γνήσια
Τῆς γυναικός· ἡ χεὶρ ὁριζοντία
Δόρυ κρατεῖ· ἡ ἄλλη πάλιν αἴρει

Τὸ ἄγαλμα τῆς νίκης χαῦνον βλέμμα
Πρὸς τὸν ὁρίζοντα μακρὰν εὐθύνει,
Καὶ ὡς ἡ ἀδελφὴ αὐτῆς, ἡ Φρύνη,
Ὠχρὸν τὸ μέτωπόν της φέρει στέμμα.

Ἠχοῦσιν ἐπὶ τῶν περιστυλίων
Δειλὰ τὰ βήματα τῆς Γλαύκης· ποία
Γυνὴ τοσοῦτον ἄκαιρος, θρασεῖα
Τὸν στολισμὸν ταράσσει τῶν ὀργίων;

ΓΛΑΥΚΗ.
 Τῆς Ἀθηνᾶς, ὦ Λάμια, μιμεῖσαι
Τὴν μεγαλοπρεπῆ ἐνδυμασίαν·
Ἀλλ' ἐλησμόνησές τι -τὴν καρδίαν,
Καὶ ἡ στολὴ μεθ' ἧς περικοσμεῖσαι

Δεικνύει τὴν καρδίαν μελαντέραν.
Ἡ Ἀφροδίτη ἔγινε παρθένος·
Ἀλλ' ὁ μανδύας ὁ κεχρυσωμένος
Ἐρυθριᾷ καλύπτων τὴν ἑταίραν.

ΛΑΜΙΑ.
 Ἑταίραν εἶπες, Γλαύκη; ἀλλ' ὀφείλει
Ἑταίρα πᾶσα καλλονὴ νὰ ἦναι·
Αἱ ἀληθεῖς γυναῖκες εἶν' ἐκεῖναι
Καὶ σύζυγος καλὴ σὺ μόνον, φίλη.

Τὸ κάλλος δὲν ἐπλάσθη, Γλαύκη, μόνον
Ἵνα κρατῆται ἔνδον τῆς οἰκίας
Ὑπεῖκον εἰς τὰς ἰδιοτροπίας
Ἑνὸς ἀνδρός· ὑψοῦσ' εἰς τοῦτο θρόνον,

Καὶ σύμπασαν κοσμεῖ τὴν οἰκουμένην.

ΓΛΑΥΚΗ.
Καὶ ἡ αἰδὼς ἐν τούτοις λησμονεῖται.

ΛΑΜΙΑ.
 Αἰδώς; ἡ ἐχεμύθεια καλεῖται·
Κακίαν λέγε ὑποκρυπτομένην.

ΓΛΑΥΚΗ.
 Ληρεῖς, ἀλλ' ἔστω· ἀγαπῶ, φιλτάτη.

ΛΑΜΙΑ.
 Ἐμέ, ὦ Γλαύκη; ἐκ τῆς Λέσβου εἶσαι;

ΓΛΑΥΚΗ.
 Ἀλλὰ δικαίως πρέπει νὰ φοβῆσαι·
Ὁ ἔρως μου τόσον διαταράττει.
Λατρεύω τὸν Δημήτριον.

ΛΑΜΙΑ.
Ἐκεῖνον;
Λεαίνας, Γλαύκη, ἀγαπᾷ ὁ λέων.
Δὲν θέλει ἐρωτίδιόν τι κλαῖον·
Ἑταίραν μόνον, πόλεμον καὶ οἶνον.

ΓΛΑΥΚΗ.
 Ναί! τὸ γνωρίζω, φίλη μακάρια,
Ἀλλὰ τὸ ἄντρον πέραν τὸ μονῆρες,
Τὸ εὐτυχίας καὶ ἐρώτων πλῆρες,
Ἐν ᾧ, ὁπόταν ἔλθῃ ἡ σκοτία,
Εὑρίσκεις τὸν Δημήτριον εὐδαίμων,
Ἀντὶ ταλάντου δι' ἑσπέραν μίαν
Μὲ δίδεις, Λάμια;

ΛΑΜΙΑ.
Ὤ τὴν ἀστείαν.
 Ἀλλόκοτος τοῦ ἔρωτος ὁ δαίμων
Καὶ δι' αὐτὸ παιδίον ζωγραφεῖται.
Πωλεῖται, Γλαύκη, ἡ ἐλευθερία,
Ἡ ἀρετή, τὸ κάλλος, ἡ παιδεία,
Ἀλλ' ἡ εὐδαιμονία δὲν πωλεῖται.

ΓΛΑΥΚΗ.
 Βεβαίως· πλὴν ἕν φάσμᾳ εὐτυχίας,
Τὸ ἴνδαλμα αὐτῆς πωλεῖται, φίλη·
Παρέχει ἀμυδρὸν τὸ φῶς ἡ δείλη
Ἀλλὰ γλυκύτερον τοῦ τῆς πρωίας.

Ἡ εὐτυχία εἶναι τυφλοτέρα
Ὑπὸ τὸν μαῦρον πέπλον τῆς σκοτίας·
Ἐνδύομαι τὴν μοῖραν τῆς Λαμίας
Καὶ νύκτα μίαν γίνομαι ἑταίρα.

Εἰς τὴν ἀγκάλην του τὸ πῦρ θὰ σβέσω
Τοῦ ἔρωτός μου, καὶ ἡ νὺξ ἡ μία
Θὰ τρέφῃ τὴν ψυχήν μου αἰωνία·
Ἀφοῦ δὲν ἀνεγείρεται θὰ πέσω.

ΛΑΜΙΑ.
 Ἀνέγερσιν τὸν ἔρωτά σου λέγεις;
Κατέστρεψεν ὁ Πλάτων τὰς καρδίας
Μὲ τὰς τοῦ ἔρωτός του θεωρίας·
Ἐὰν σύ, Γλαύκη, τὴν ἑταίραν ψέγῃς,

Ἀλλὰ τί εἶναι ἡ κενὴ ἀγάπη,
Ὁ σκελετὸς τοῦ ἔρωτος, ἡ κρύα
Ἀπράγμονος ὀδύνης φιλαυτία,
Πρὸς ἣν ἡ νέα γενεὰ ἐτράπη;

Ὡραῖος ἔρως μὲ νεκρὸν τὸ ὄμμα,
Μὲ σάβανον ὠχρὸν εὐαισθησίας,
Καὶ ὄντως ἄξιος τῆς βασιλείας
Του Πλούτωνος· σεσαθρωμένον πτῶμα.

Ὅταν μᾶς τέρπῃ ὁ καρπός, ὦ Πλάτων,
Ἡ χεὶρ αὐτὴ περιχαρῶς τὸν δρέπει,
Καὶ τὴν ζωὴν εἰς θάνατον δὲν τρέπει
Φαντασιώδεις κόσμους ἀναπλάττων.

Τοῦ φθινοπώρου ὁ ἀὴρ μαραίνων
Τὰ ἄνθη τῆς ἀνοίξεως σαρόνει,
Καὶ αὕτη ἡ λατρεία θανατόνει·
Εὐνούχων εἶναι καὶ ἐξηντλημένων.

Ἢ μᾶλλον εἶναι πρόσχημα ἀχρείων,
Ὑπόκρισις, ἢ πλάνη, ἢ μανία,
Φθίσις τοῦ ἔρωτος, ὠχρὰ λαγνεία,
Περικαλλὲς τῆς ὕλης προσωπεῖον.

Χαμαὶ τὸ προσωπεῖον! ἡ ἑταίρα
Ἀγέρωχον τὸ μέτωπόν της αἴρει,
Δὲν τήκεται εἰς στόνους, σπαίρει,
Θνήσκει καὶ ἀναζῇ ὡραιοτέρα.

Καὶ ἀδελφὴ τῆς ἡδονῆς ἐκχέει
Μεθύουσαν ἐρώτων ἀτμοσφαῖραν·
Τὴν εἶδες εἰς χειμερινὴν ἑσπέραν
Πῶς ὑπὸ ἔρωτος γελᾷ καὶ κλαίει;

Παιδίον, ὕπαγε· ἡ εὐτυχία
Κενὰς σκιὰς οὐδέποτε θηρεύει,
Καὶ τὸν Θεὸν εἰς μάρμαρον λατρεύει
Ἡ τοῦ ἀνθρώπου ὑλικὴ καρδία.

Τὸ ἄντρον εἶναι σόν, καὶ ἡ σκοτία
Καθὼς ὁ θάνατος μᾶς ἐξισόνει·
Ὕπαγε, Γλαύκη φίλη, εὐδαιμόνει,
Ἂν ἡ κλοπὴ καλεῖτ' εὐδαιμονία.

 Ἤδη ἡ νύξ, προστάτις τῶν ἐρώτων,
Ἀνὰ τὴν γῆν ἁπλοῦται βαθυτάτη,
Οὐδὲ ἡ αὔρα τὴν σιγὴν ταράττει·
Ὁ οὐρανὸς προσμειδιᾷ ὑπνώττων.

Ἡ Γλαύκη εἰς τὸ ἄντρον ἀναμένει·
Ἐφόρει τὴν καλύπτραν τῆς σκοτίας·
Ῥιγᾷ ὑπὸ ἀνυπομονησίας,
Ἐκεῖ, ὡς Λάμια εὑρισκομένη.

Ὁ χρόνος, ἀπηνής, βραδέως βαίνει·
Μὲ συμφορὰν πολλάκις εἶν' ὁμοία
Ἡ ἀναμενομένη εὐτυχία
Καὶ δι' αὐτὸ ὠχρὰ ἡ Γλαύκη στένει.

Ἀκούεται βημάτων πέραν κρότος.
Εἶναι αὐτός· τῆς Γλαύκης ἡ καρδία
Μετρεῖ τὰ βήματα ἐν ἀγωνίᾳ·
Τίς εἰς τὸ ἄντρον βαίνει λεληθότως;

Ἰδοὺ ὁ Πολιορκητής· μυθῶδες
Ἀγώνων κρᾶμα, μέθης καὶ ἐρώτων·
Εἰς τὴν ἀγκάλην γυναικὸς ὑπνώττων
Ἠγείρετο μὲ βλέμμα ἐρεβῶδες.

Ἐξ εὐωχίας αἴφνης καὶ ὀργίων
Πρὸς τὰς μεγίστας ἔβαινε στρατείας,
Ἠσπάζετο τὰ χείλη τῆς Λαμίας
Πρὸς γρόνθον πάλιν τὴν πυγμήν του κλείων.

Εἶχε τῆς φύσεως τὸ μεγαλεῖον·
Νῦν μειδιῶν καὶ εὐσταλὴς καὶ χαίρων
Μετὰ μικρὸν τὸ μέτωπόν του αἴρων
Νεφῶδες καὶ τὸν κεραυνὸν ἐγκλεῖον.

Πλὴν σιωπή! συμπτύξεις πυρετώδεις,
Φιλήματα μακρά, γριφώδεις φράσεις,
Πειρπλοκὰς καὶ μέθην καὶ ἐκστάσεις
Ἡ νὺξ περιλαμβάνει ἡ ζοφώδης.

Τὴν γλῶσσαν τῆς ἀγάπης ὁμιλοῦσι·
Καὶ λέξεις μύχιαι, παλμοὶ καρδίας,
Πνοαὶ θερμαὶ βαθείας συμπαθείας
Ὡς ἁρμονία τῆς ψυχῆς ἠχοῦσι.

Τὰ μόνα ἄνθη τοῦ περῶντος βίου,
Δρεπόμενα ὑπὸ τοῦ διαβάτου
Ἀπὸ τῆς ὄχθης τοῦ ὠχροῦ θανάτου
Πρὶν ἐντὸς σκότους κοιμηθῇ στυγίου.

Ἡ φύσις ἡ θνητὴ ἀθανασίαν
Ἐπὶ τὰ χείλη ἐρευνῶσα ἤδη
Φεῦ! τὴν ἀρὰν τὴν πάλαι αἰωνίαν
Ἐπὶ τὴν οἰκουμένην παραδίδει.

Μακρὰ στιγμὴ ἀῤῥήτου συμπαθείας·
Τὸ σύμπαν περικλείει ὁ βραχίων,
Τὸ ἄπειρον εἰς φίλημα εἰσδύον,
Ἡ ἕκτ' ἡμέρα τῆς δημιουργίας.

Τοῦ παγκοσμίου βίου αἱ ἐκφράσεις,
Καὶ κόσμου σκοτεινὴ δημιουργία.
Στιγμὴ καὶ τοῦ θανάτου ἀντάξια,
Ἐνσάρκωσις τοῦ ἔρωτος· ἡ πλάσις.

 Ἡ νὺξ ὑπὸ τὸν οὐρανὸν ῥεμβάζει,
Εἰς τὴν ἀκτὴν τὸ κύμα ψιθυρίζει,
Ἀστὴρ διᾴττων τὴν σκοτίαν σχίζει,
Καὶ εἰς τὰ δάση ὁ ἀὴρ στενάζει.

- Γηράσκουσα, ὦ Λάμια, ἀνδροῦσαι,
Καὶ φαίνεται διαμαρτυρομένη
Ἡ παρειά σου μᾶλλον φλεγομένη,
Καθόσον ἐκ τοῦ χρόνου ῥυτιδοῦσαι.

Ἡ δὰς ἐκπέμπει φλόγαν λαμπροτέραν
Πρὶν εἰς ζοφώδη κοιμηθῇ σκοτίαν·
Ὁ ἔρως, φαίνεται, ἀκμὴν ὁμοίαν
Εἰς τῆς ζωῆς λαμβάνει τὴν ἑσπέραν.

Αἰσθάνομαι τὸν τύπον τῶν χειλέων,
Εἰς νέαν ὅμως βαίνω ἐκστρατείαν,
Θὰ ἀσπασθῶ ἐνόπλως τὴν πρωΐαν·
Δός μοι ἓν φίλημα· τὸ τελευταῖον.

- Ἡ λύκη ἠρεμεῖ μακρὰν βαθέως.
Ὤ! μὴ ἀναχωρεῖς ἀκόμη, μεῖνε,
Νὰ ἀσπασθῶ τὸ μέτωπόν σου κλίνε,
Ἡ Γλαύκη ἐψιθύρισε λαθραίως.

- Ἀλλ' ἡ στοὰ ἡ μαύρη της σκοτίας
Ἐπὶ μακρὸν τὸν ἔρωτα τηροῦσα
Ἓν πτῶμα αἴφνης δείκνυται κρατοῦσα
Εἰς τὰς δειλὰς ἀκτῖνας τῆς πρωίας.

Ὡς τῆς ψυχῆς τὸ φῶς, καὶ τοῦ ἡλίου
Ἂν ἡ ἀκτὶς τὸν ἔρωτα προσβάλῃ
Ἀπέρχεται αὐτὸς καὶ ἡ ἀγκάλη
Σιγᾷ τὴν σιωπὴν κοιμητηρίου.

- Ὁ ἥλιος ἂν αἴφνης ἐλησμόνει
Τὸ ἅρμα του νὰ ζεύξῃ! ἀτυχία!
Ἡ νὺξ βραχεῖα ἔληξε, βραχεῖα·
Μετὰ μικρὸν θὰ ἀπομείνω μόνη!

Ἠγέρθη ὁ Δημήτριος· - Βραχεῖα;
Τὸ χεῖλός σου βεβαίως ἠπατήθη
Καὶ ἔκφρασιν ἐπροφέρεν ἀήθη·
Σὺ εἶσαι, Λάμια, σὺ ἡ μισθία;

Τὴν κεφαλήν της κλίνει σιωπῶσα
Ἐπὶ τοῦ στήθους τοῦ ἀνδρὸς καὶ μένει
Ἐκεῖ εἰς σκέψεις μαύρας βυθισμένη,
Θρηνοῦσα ἅμα καὶ προσμειδιῶσα.

- Δός μοι τὴν χεῖρά σου· ἐκ Σικελίας
Στρεπτὸν ταλάντου σὲ δωρῶ, φιλτάτη.
- Ὤ! κράτει τὸν στρεπτόν σου, κράτει·
Ἐψέλλισεν αὐτὴ μετὰ δειλίας.
Τὰ δῶρά σου δὲν θέλω· ἠγαπήθην·
Ὁ ἥλιος πρὸς τί ὁ ἀνατέλλων;
Ἡ αὔριον; Θὰ ἐπαιτῶ τὴν λήθην·
Ἡ εὐτυχία ταύτην ἔχει μέλλον.

- Ἀλλ' ἡ ἑταίρα, κόρη τῶν ὀργίων,
Ἂν δάκνῃ, δὲν φιλεῖ· ῥοφῶσα
Τὸ αἷμα, τὴν καρδίαν καὶ τὸν βίον,
Φαιδρὰ προκύπτει καὶ προσμειδιῶσα.
Τῆς ἠθικῆς καὶ τῆς αἰδοῦς τὸ πτῶμα,
Ἑρμῆς γενόμενος ὁ ἔρως, βαίνει
Φέρων τὸ πελιδνόν τοῦ αἴσχους χρῶμα·
Ἰδοὺ τὴν σήμερον ἡ ἐρωμένη.
Βδέλλα τὸν μυελὸν ῥοφῶσα τῶν ὀστέων
Ὅπου ἡ μνᾶ προσέρχεται κ' αἱ κνῖσσαι,
Ἐξαπατῶσα τὴν ψυχὴν τῶν νέων.·
Ἡ Λάμια, ἡ Λάμια δὲν εἶσαι.

 Ἡ φθίνουσα σελήνη ἀνατέλλει
Ἐπαίρουσα τὸν πέπλον τῆς σκοτίας·
Ἀλλὰ τὸ φῶς αὐτῆς διστάζον στέλλει·
Τί ἐρευνᾷ μετὰ μελαγχολίας;

Τὸν Ἐνδυμίωνα ζητεῖ καὶ κύπτει
Καὶ ἀπαντᾷ τὴν φύσιν τὴν σιγῶσαν·
Ἀκτὶς λαθραία εἰς τὴν ὄψιν πίπτει
Τῆς Γλαύκης τὴν ὠχρὰν καὶ μειδιῶσαν.

 Ἰδοὺ ὁ μῦθος· ἴσως ἐπεθύμεις
Μὲ στόμφον πάντα ταῦτα νὰ ἐκθέσω·
Φερόμενος ἐπὶ πομπώδους ῥύμης
Ταρτάρους εἰς ὠκεανοὺς νὰ σβέσω.

Ἂν ἀγαπῶ τὸν Βύρωνα, συγχρόνως
Μισῶ τοὺς παρασίτους ὅσοι ζῶσι
Τὴν τράπεζάν του λείχοντες· ὁ πόνος
Σιγᾷ ὡς τάφος, οἱ ψυχροὶ βοῶσι.

Θὰ μ' εἴπῃς ἄτεχνον· δικαίως ἴσως·
Δὲν λεπτουργῶ τοὺς στίχους ὅπως ἄλλοι,
Πρὸς τὴν βλακίαν τρέφω μέγα μῖσος
Καὶ εἰς τὴν ῥίνην ἡ βλακία θάλλει.

Τὰς παραλυτικὰς αὐτῶν ποιήσεις
Μὲ ἄνθη καὶ ψιμμύθιον κοσμοῦσιν,
Ἐνδύουσι κομψῶς καὶ σαβανοῦσιν
Εἰς πλείστας καὶ ψυχρὰς μεταῤῥυθμίσεις.

Θὰ μ' εἴπῃς ὑλιστήν· δεκτὸν καὶ τοῦτο.
Ἀφοῦ προβαίνῃ ψηλαφῶν ὁ βίος,
Προσκρούων εἰς τὴν ὕλην αἰωνίως,
Τί ἄλλο νὰ δεχθῇ ἐδικαιοῦτο;

Ἡ ὕλη πάσχει, χαίρει, ζῇ καὶ θνήσκει·
Ἐκτὸς αὐτῆς τί εἶναι; τίς γνωρίζει;
Ὁ ἄνθρωπος ἐπὶ τῆς γῆς βαδίζει
Αἰῶνας καὶ παντοῦ αὐτὴν εὑρίσκει.

Λιμώττει καὶ ἡ μεγαλοφυΐα·
Τὸ στέμμα της πρὸ δείπνου καταθέτει,
Ὀλίγην κόνιν εἰς τὴν γῆν προσθέτει·
Τί μηχανὴ ὁ ἄνθρωπος τελεία!

Θὰ μ' εἴπῃς βωμολόχον· ἐνθυμεῖσαι
Ἡ Εὔα πάλαι πότε ἐνεδύθη;
Ὁπόταν ἔπεσε· ναί, μὴ φοβεῖσαι
Ἢ τὸν καυχώμενον ὡς χρηστοήθη.

Εἰπέ· πλὴν φείσθητι ἐκείνης μόνον·
Τῆς Γλαύκης· εἶχεν ὄντως εὐφυΐαν
Ἀξίαν τῶν καλῶν ἐκείνων χρόνων·
Ὑπέκλεψεν αὐτὴν τὴν εὐτυχίαν.

Ἂν διὰ τῆς ἀπάτης νύκτα μίαν
ᾘσθάνθη μέθην μαγικὴν ἐρώτων,
Κατακριτέα εἶναι; εὐτυχίαν
Ὁ ἄνθρωπος εὑρίσκει ὀνειρώττων,

Καὶ τ' ὄναρ εἶναι καθαρὰ ἀπάτη·
Ὁ ἔρως εἶναι πλάνη· ἡ ἀγκάλη
Σκιὰν τῆς ἐρωμένης περιβάλλει
Ἐκείνης, ἣν ἡ φαντασία πλάττει.