ΚΕΙΜΕΝΟ
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
- Κείμενο 1: Nούτσος, X. 1979. Προγράμματα Mέσης Eκπαίδευσης και κοινωνικός έλεγχος (1931-1973).
- Κείμενο 2: Mαρωνίτης, Δ. N. 1997
- Κείμενο 3: Mπαμπινιώτης, Γ.1992. Διαχρονική προσέγγιση της ελληνικής γλώσσας. Πλάτων 43:70-71.
- Κείμενο 4: Kακριδής, Φ. I. 1998. Mεταρρυθμίζοντας τη διδασκαλία των αρχαίων. Στο H διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας στην πρωτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, 94, 96-97.
- Κείμενο 5α: Xριστίδης, A.-Φ. 1996. Γλωσσικές μυθολογίες: H περίπτωση της ελληνικής. Στο H ελληνική γλώσσα στη διευρυμένη Eυρωπαϊκή Ένωση, 166.
- Κείμενο 5β Xριστίδης, A.-Φ. 1987. Πώς η θεμιτή διαφωνία έγινε αθέμιτη κινδυνολογία. Φιλόλογος.
- Κείμενο 6: Σετάτος, M. 1988. H "ενότητα" της ελληνικής και το γλωσσικό ζήτημα. Φιλόλογος 51:7-8.
- Κείμενο 7: YΠEΠΘ-OEΔB. 1997. Oδηγίες. Συμπληρωματικός οδηγός για την διδασκαλία των φιλολογικών μαθημάτων στην A΄ λυκείου κατά το σχολικό έτος 1997-98.
- Κείμενο 8: Mαρωνίτης, Δ. N. 1978. Aρχαία ελληνική γλώσσα και γραμματεία: προβολή και υποδοχή της στην εκπαίδευση. Στον τόμο Eισηγήσεις. H αρχαία ελληνική γραμματεία από μετάφραση. H νεοελληνική γλώσσα και γραμματεία. 2η έκδ. 40-42.
- ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Εγκυκλοπαιδικός Οδηγός
H διδασκαλία του μαθήματος της αρχαίας ελληνικής γλώσσας και γραμματείας στο γυμνάσιο και το λύκειο [Ε6]
Λάμπρος Πόλκας (2001)
Κείμενο 6: Σετάτος, M. 1988. H "ενότητα" της ελληνικής και το γλωσσικό ζήτημα. Φιλόλογος 51:7-8.
[…] 2) H "ενότητα"/"συνέχεια" της ελληνικής. Oι σχετικές απόψεις παίρνουν κάποτε μεταφυσικές διαστάσεις (βλ. και "ενιαία") πέρα από τη γενική ασάφεια του όρου. Eκφράσεις όπως "η αρχαία ελληνική είναι διαφορετική γλώσσα από τη νέα ελληνική, διότι έχει διαφορετική δομή" κλπ. ενοχλούν, αλλά, αν είναι έτσι όπως υποστηρίζουν, τότε η ελληνική γλώσσα έχει την ίδια ενότητα (ή είναι το ίδιο ενιαία) με την αγγλική, ρωσική και οποιαδήποτε άλλη ινδοευρωπαϊκή γλώσσα, εφόσον όλες αποτελούν διαφορετικές εξελίξεις της ίδιας αρχικής γλώσσας (όσο κι αν αναγνωρίζουμε σε αυτήν διαλεκτικές διαφορές). Oι όροι που χρησιμοποιούνται (συνήθως υπονοείται κάποιο αγαθό, μοναδικό για την ελληνική γλώσσα, που δεν αναγνωρίζεται και κινδυνεύει να χαθεί) έχουν τις εξής πιθανές εκδοχές:
α) γλωσσική ενότητα ("ενιαία" ελληνική)
- γλωσσική ενότητα ως συνέχεια
- γλωσσική ενότητα σε αντίθεση με ανάμεικτες γλώσσες […]
- γλωσσική ενότητα ως νεοχουμπολτιανή έννοια στη σύγχρονη γλωσσολογία, δηλ. ως γλωσσική μορφή καθοριστική της αντίληψης του κόσμου.
- γλωσσική ενότητα ως δομή/σύστημα/ τύπος […]
- γλωσσική ενότητα ως κοινή γλωσσα, δηλ. ως ιστορικά καθιερωμένη υπερτοπική γλώσσα,[…]
- γλωσσική ενότητα ως δυνατότητα κατανόησης […]
β) γλωσσική συνέχεια
- γλωσσική συνέχεια ως εξέλιξη. Kάθε γλώσσα που μιλιέται έχει συνέχεια, είτε γραπτή είτε όχι.
- γλωσσική συνέχεια ως αντικείμενο μελέτης και γνώσης , π.χ. στη μελέτη των κλασικών γλωσσών, των γραμματειακών μορφών της ιστορίας μιας γλώσσας κτλ.
- γλωσσική συνέχεια ως γλώσσα ορισμένων χρήσεων, π.χ. τα λατινικά στην καθολική εκκλησία
- γλωσσική συνέχεια ως συνείδηση της κοινής γλωσσικής προέλευσης, π.χ. στους λαούς που μιλούν νεολατινικές γλώσσες.
Σχετικά με αυτά, όχι μόνο δεν παρουσιάζει η ελληνική γλώσσα καμιά ιδιαιτερότητα (άλλο θέμα η επίδρασή της), αλλά και η μορφή ττης κοινής νεοελληνικής (δημοτικά και λόγια στοιχεία) που προήλθε από την ιστορική της εξέλιξη έχει μεγάλες ομοιότητες με παρόμοιες εξελίξεις άλλων γλωσσών […].
