Μεταφόρτωση ως PDF Εκτύπωση <>

Κείμενο 3: Greek Office of Information, London 1949.

Το 1949, ενημερωτική έκθεση του Γραφείου Πληροφόρησης της ελληνικής πρεσβείας του Λονδίνου, που συντάχτηκε υπό τη διεύθυνση του Α. Πάλλη, μελετητή των μειονοτικών ομάδων και των πληθυσμιακών ανακατατάξεων, αναφέρεται στις γλωσσικές μειονότητες που υπάρχουν στην Ελλάδα και μάλιστα τις προσδιορίζει συνοπτικά. Το σχετικό απόσπασμα έχει ως εξής:

"Οι γλωσσικές μειονότητες είναι:

1. Οι Τούρκοι της Δυτικής Θράκης, οι οποίοι ομιλούν τουρκικά.
2. Οι Πομάκοι της Δυτικής Θράκης, οι οποίοι ομιλούν πομακικά βουλγαρικά.
3. Οι σλαβόφωνοι της Δυτικής Μακεδονίας, οι οποίοι ομιλούν μια νοτιοσλαβική διάλεκτο θεωρούμενη περισσότερο συγγενής προς τα βουλγαρικά, παρά προς τα σερβο-κροατικά.
4. Οι Κουτσόβλαχοι, οι οποίοι ομιλούν εκτός από ελληνικά, ένα λατινογενές ιδίωμα συγγενές προς τα ρουμανικά.
5. Οι Αρμένιοι (κυρίως πρόσφυγες από την Τουρκία που ήρθαν στην Ελλάδα το 1922), οι οποίοι ομιλούν αρμενικά.
6. Οι ισπανόφωνοι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης. Οι ισπανόφωνοι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης και άλλων πόλεων της βόρειας Ελλάδας είναι οι απόγονοι των εκδιωγμένων Εβραίων της Ισπανίας από τον Φερδινάνδο και την Ιζαμπέλα, τον 15ο αιώνα".

Στον κατάλογο δεν αναφέρονται οι Αρβανίτες, ίσως από παράλειψη, ενώ στην εισαγωγική παράγραφο του πιο πάνω αποσπάσματος τα αρβανίτικα περιλαμβάνονται στις γλώσσες των μειονοτικών ομάδων.

Οι αφομοιωτικές πρακτικές που θα ασκηθούν στη δεκαετία του 1950 και αργότερα κατά την επτάχρονη δικτατορία, η οικονομική αναδιάρθρωση της ελληνικής κοινωνίας και η συνακόλουθη εσωτερική και εξωτερική μετανάστευση, η επίδραση των μέσων μαζικής ενημέρωσης στη διαμόρφωση και την καθιέρωση της κοινής ελληνικής και ο αποκλεισμός της προβολής από αυτά κάθε πολιτισμικού στοιχείου των μειονοτικών ομάδων, επέφεραν σε ορισμένες περιπτώσεις τη μείωση όχι μόνον των ομιλητών μειονοτικών γλωσσών αλλά και την αλλοίωση των συλλογικών δεσμών που συμβάλλουν στη συνοχή των αντίστοιχων ομάδων.