Μεταφόρτωση ως PDF Εκτύπωση <^>

3. Συντμημένοι τύποι και διπλασιασμός συμφώνων

§ 23. Σχετικά με τη σύντμηση των κύριων ονομάτων δες § 164 . Προέκυψαν μάλλον από τον συναισθηματικό τονισμό ενός μέρους του ονόματος, όπως συμβαίνει σε μια προσφώνηση από απόσταση. Ήδη, όμως, σε πρώιμο στάδιο η σύντμηση πρέπει να πέρασε και σε άλλες πτώσεις πέρα από την κλητική και έτσι να απέκτησε την αξία ενός μέσου για τον σχηματισμό λέξεων. Υπέρ της παραγωγής των συντμήσεων από τις προσφωνήσεις συνηγορεί το γεγονός ότι το τελευταίο σύμφωνο του εναπομείναντος τμήματος της λέξης συχνά διπλασιάζεται, κάτι που αντιστοιχεί επίσης σε έντονη συμπάθεια: Κλέομμις = Κλεο-μένης, Στράττις = Στράτιπ-πος, Ἀγαθθώ = Ἀγαθ-· εδώ συμμετέχουν μερικές φορές και λέξεις που μοιάζουν με κύρια ονόματα: τίτθη (κλασ.) = τιθήνη (Όμ.) 'τροφός', γύννις 'θηλυπρεπής' (Αριστοφ.) σε σχέση με το γυνή 'γυναίκα'. Πρβ. § 327 και λατ. Varro σε σχέση με το v ā rus 'στραβοκάνης, ραιβοσκελής', cuppes 'λιχούδης' σε σχέση με το cupere .^[18]