Σιμωνίδης (απόσπασμα, τ.Β', σελ. 119)

O Σιμωνίδης είδε το θάνατο και τη συμφορά με τυπικά αρχαιοελληνικό τρόπο. Γνώριζε ότι μπορούσαν νά 'ρθουν κάθε στιγμή, και πίστευε ότι πρέπει κανείς να είναι προετοιμασμένος. Αυτή την αίσθηση της αβεβαιότητας εκφράζουν οι παρακάτω στίχοι του με αξιοθαύμαστο τρόπο:

ἄνθρωπος ἐών μή ποτε φάσῃς τί γενήσεται αὔριον,
μηδ' ἄνδρα ἰδὼν ὄλβιον, ὅσσον χρόνον ἔσσεται·
ὠκεῖα γὰρ οὐδὲ τανυπτερύγον μυίας
οὕτως ἁ μετάστασις.

[είσαι άνθρωπος, και γι' αυτό) ποτέ μην πεις τι πρόκειται να
συμβεί αύριο, μήτε να προβλέψεις, σαν δεις κανέναν να ευτυχεί,
πόσον καιρό θα κρατήσει αυτό. Γιατί ούτε το φτερούγισμα της
μακρόφτερης μύγας δεν είναι τόσο γοργό όσο η αλλαγή της μοίρας.]

Το θέμα είναι παλιό, αλλά η εικόνα της μοίρας του άνθρωπου που γυρίζει σαν το φτερό της λιμπελούλας είναι θαυμαστή ως σύλληψη, και αποδίδει ακριβώς εκείνη τη μοιραία αίσθηση ανασφάλειας της ανθρώπινης ζωής που ο Σιμωνίδης είχε δει να επιβεβαιώνεται, λ.χ. στον αφανισμό των Σκοπαδών. Δεν γνωρίζουμε αν οι παραπάνω στίχοι προέρχονται από τον θρήνο του γι' αυτούς· αποπνέουν όμως μια διάθεση που θα ταίριαζε πολύ καλά στην περίσταση.