[145] Οὐκ ἦν τοῦ πρὸς ὑμᾶς πολέμου πέρας οὐδ’ ἀπαλλαγὴ
Φιλίππῳ, εἰ μὴ Θηβαίους καὶ Θετταλοὺς ἐχθροὺς ποιήσειε
τῇ πόλει· ἀλλὰ καίπερ ἀθλίως καὶ κακῶς τῶν στρατηγῶν
τῶν ὑμετέρων πολεμούντων αὐτῷ, ὅμως ὑπ’ αὐτοῦ τοῦ
πολέμου καὶ τῶν λῃστῶν μυρί’ ἔπασχε κακά. οὔτε γὰρ
ἐξήγετο τῶν ἐκ τῆς χώρας γιγνομένων οὐδὲν οὔτ’ εἰσήγεθ’
ὧν ἐδεῖτ’ αὐτῷ· [146] ἦν δ’ οὔτ’ ἐν τῇ θαλάττῃ τότε κρείττων
ὑμῶν οὔτ’ εἰς τὴν Ἀττικὴν ἐλθεῖν δυνατὸς μήτε Θετταλῶν
ἀκολουθούντων μήτε Θηβαίων διιέντων· συνέβαινε δ’ αὐτῷ
τῷ πολέμῳ κρατοῦντι τοὺς ὁποιουσδήποθ’ ὑμεῖς ἐξεπέμ-
πετε στρατηγούς (ἐῶ γὰρ τοῦτό γε) αὐτῇ τῇ φύσει τοῦ
τόπου καὶ τῶν ὑπαρχόντων ἑκατέροις κακοπαθεῖν. [147] εἰ μὲν
οὖν τῆς ἰδίας ἕνεκ’ ἔχθρας ἢ τοὺς Θετταλοὺς ἢ τοὺς
Θηβαίους συμπείθοι βαδίζειν ἐφ’ ὑμᾶς, οὐδέν’ ἡγεῖτο
προσέξειν αὐτῷ τὸν νοῦν· ἐὰν δὲ τὰς ἐκείνων κοινὰς προ-
φάσεις λαβὼν ἡγεμὼν αἱρεθῇ, ῥᾷον ἤλπιζε τὰ μὲν παρα-
κρούσεσθαι, τὰ δὲ πείσειν. τί οὖν; ἐπιχειρεῖ, θεάσασθ’
ὡς εὖ, πόλεμον ποιῆσαι τοῖς Ἀμφικτύοσι καὶ περὶ τὴν
Πυλαίαν ταραχήν· εἰς γὰρ ταῦτ’ εὐθὺς αὐτοὺς ὑπελάμβανεν
αὑτοῦ δεήσεσθαι. [148] εἰ μὲν τοίνυν τοῦτ’ ἢ τῶν παρ’ ἑαυτοῦ
πεμπομένων ἱερομνημόνων ἢ τῶν ἐκείνου συμμάχων εἰση-
γοῖτό τις, ὑπόψεσθαι τὸ πρᾶγμ’ ἐνόμιζε καὶ τοὺς Θηβαίους
καὶ τοὺς Θετταλοὺς καὶ πάντας φυλάξεσθαι, ἂν δ’ Ἀθηναῖος
ᾖ καὶ παρ’ ὑμῶν τῶν ὑπεναντίων ὁ τοῦτο ποιῶν, εὐπόρως
λήσειν· ὅπερ συνέβη. πῶς οὖν ταῦτ’ ἐποίησεν; μισθοῦται
τουτονί.