[10] Περὶ μὲν δὴ τῶν ἰδίων ὅσα λοιδορούμενος βεβλασφήμηκεν
περὶ ἐμοῦ, θεάσασθ’ ὡς ἁπλᾶ καὶ δίκαια λέγω. εἰ μὲν
ἴστε με τοιοῦτον οἷον οὗτος ᾐτιᾶτο (οὐ γὰρ ἄλλοθί που
βεβίωκ’ ἢ παρ’ ὑμῖν), μηδὲ φωνὴν ἀνάσχησθε, μηδ’ εἰ
πάντα τὰ κοινὰ ὑπέρευ πεπολίτευμαι, ἀλλ’ ἀναστάντες
καταψηφίσασθ’ ἤδη· εἰ δὲ πολλῷ βελτίω τούτου καὶ ἐκ
βελτιόνων, καὶ μηδενὸς τῶν μετρίων, ἵνα μηδὲν ἐπαχθὲς
λέγω, χείρονα καὶ ἐμὲ καὶ τοὺς ἐμοὺς ὑπειλήφατε καὶ
γιγνώσκετε, τούτῳ μὲν μηδ’ ὑπὲρ τῶν ἄλλων πιστεύετε
(δῆλον γὰρ ὡς ὁμοίως ἅπαντ’ ἐπλάττετο), ἐμοὶ δ’, ἣν παρὰ
πάντα τὸν χρόνον εὔνοιαν ἐνδέδειχθ’ ἐπὶ πολλῶν ἀγώνων
τῶν πρότερον, καὶ νυνὶ παράσχεσθε. [11] κακοήθης δ’ ὤν,
Αἰσχίνη, τοῦτο παντελῶς εὔηθες ᾠήθης, τοὺς περὶ τῶν
πεπραγμένων καὶ πεπολιτευμένων λόγους ἀφέντα με πρὸς
τὰς λοιδορίας τὰς παρὰ σοῦ τρέψεσθαι. οὐ δὴ ποιήσω
τοῦτο· οὐχ οὕτω τετύφωμαι· ἀλλ’ ὑπὲρ μὲν τῶν πεπολι-
τευμένων ἃ κατεψεύδου καὶ διέβαλλες ἐξετάσω, τῆς δὲ
πομπείας ταύτης τῆς ἀνέδην γεγενημένης, ὕστερον, ἂν
βουλομένοις ᾖ τουτοισί, μνησθήσομαι.