ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΤΟΥ ΜΥΘΟΥ ΣΤΗΝ ΤΡΑΓΩΔΙΑ

«Όσο η τραγωδία παραμένει ζωντανή παίρνει τα θέματά της από τους ηρωικούς μύθους. Αυτό το ρίζωμα στη μυθική παράδοση εξηγεί γιατί βρίσκουμε, από πολλές απόψεις, περισσότερα στοιχεία θρησκευτικού αρχαϊσμού στους μεγάλους Τραγικούς παρά στον Όμηρο. Πάντως, η τραγωδία δημιουργεί μιαν απόσταση ανάμεσα σε αυτή και στους ηρωικούς μύθους· εμπνέεται από αυτούς, αλλά και τους μεταγράφει πολύ ελεύθερα. Τους εξετάζει και προβληματίζεται. Συγκρίνει τις ηρωικές αξίες, τις παλιές θρησκευτικές αναπαραστάσεις με τους νέους τρόπους σκέψης, που σημαδεύουν την εμφάνιση του δικαίου στα πλαίσια της πόλης. Οι ηρωικοί μύθοι συνδέονται, πράγματι, με βασιλικές οικογένειες, με αριστοκρατικά γένη που, στο επίπεδο των αξιών, των κοινωνικών πρακτικών, των μορφών θρησκευτικότητας και των ανθρώπινων συμπεριφορών, αντιπροσωπεύουν για την πόλη ό,τι ακριβώς έπρεπε να καταδικάσει και ν' απορρίψει, ότι χρειάστηκε ν' αντιπαλέψει για να δημιουργηθεί, αλλά και ό,τι επίσης υπήρξε το σημείο απ' όπου ξεκίνησε για να συγκροτηθεί, παραμένοντας συνάμα στενά δεμένη μαζί του»

J.-P. Vernant & P. Vidal-Naquet, Μύθος και Τραγωδία στην Αρχαία Ελλάδα, μτφ. Σ. Γεωργούδη, Ζαχαρόπουλος, Αθήνα 1988, τ.Α΄, σ.21.
Για την σχέση του τραγικού μύθου προς την σύγχρονη προβληματική της πόλης, βλ. επίσης C. Meier, Η Πολιτική Τέχνη της Αρχαίας Ελληνικής Τραγωδίας, μτφ. Φ. Μανακίδου, Καρδαμίτσα 1997· Bruno Snell, Η ανακάλυψη του πνεύματος, μτφ. Δ.Ι. Ιακώβ, ΜΙΕΤ, Αθήνα ³1989, σ.135-157.