Η πόλη για τον καθένα είναι και ο χώρος του ψυχικού μας κόσμου. Τα τοπωνύμια, οι λεωφόροι, οι γειτονιές, τα μνημεία μπορεί να διαφέρουν αλλά το ψυχικό περιεχόμενο εκείνου που διαβαίνει δίπλα τους, που ζει ανάμεσά τους, έχει πάντα στοιχεία κοινά και αναγνωρίσιμα.
΄Ετσι μπορούμε να αναγνωρίσουμε κοινούς ψυχικούς τόπους ανάμεσα στην Αθήνα και τη Ρώμη, λόγου χάρη, μέσα από τα λόγια του Παζολίνι ή ανάμεσα σε ένα αθηναϊκό και ένα παριζιάνικο νεκροταφείο μέσα από τα λόγια του Ντίκενς, κ.ο.κ.
Οι εμπειρίες των ανθρώπων στις πόλεις τους μέσα από την αφαίρεση των συγκεκριμένων σχημάτων ή των γεωγραφικών ιδιομορφιών αφήνουν ένα απόσταγμα που σημαδεύει τον άνθρωπο ανεξίτηλα καθιστώντας κάθε πόλη την πόλη του (Η Πόλις του Καβάφη).
Οι πόλεις του κόσμου είναι ιστορικά παλίμψηστα. Ακόμα κι όταν δεν βλέπουμε τα ίχνη τους, διαισθανόμαστε τα βήματα, τα έργα και τις ημέρες, των προηγούμενων γενεών. Μέσα από την ιστορικότητα οι πόλες αποκτούν εκείνο που τις διακρίνει αλλά και εκείνο που τις ενώνει (δες τη διασύνδεση της Αθήνας με το Σεράγεβο ή της Αθήνας με τη Σμύρνη).