H πόλη της Ζακύνθου μπορεί να χωριστεί σε δύο περιόδους: η μία πριν από το σεισμό του 1953 και η άλλη μετά το σεισμό.
Η ολοκληρωτική καταστροφή που ακολούθησε το σεισμό και την πυρκαγιά της 24ης Αυγούστου, οδήγησε στη ρομαντική αντιμετώπιση του παρελθόντος και στον εξωραϊσμό των ηθών και των εθίμων από τους σύγχρονους.
Έτσι κάθε φορά που ανατρέχουμε στις πηγές για να γνωρίσουμε την ιστορία της πόλης, ερχόμαστε αντιμέτωποι με την εικόνα μιας «άλλης» Ζακύνθου, που απέχει πολύ από την εικόνα που βλέπουμε σήμερα. Βλέπουμε τη Ζάκυνθο της σάτιρας, τη Ζάκυνθο των ποιητών, τη Ζάκυνθο της ωραίας φύσης.
Οι προσπάθειες των συγχρόνων για αναβίωση του ιστορικού παρελθόντος, άλλες φορές γίνονται επιτυχημένα, με διάθεση κριτική και ανανεωτική και άλλες φορές γίνονται άκριτα με βλέμμα προγονολατρικό και σαφή τουριστική εκμετάλλευση του παρελθόντος.