Φλώρινα: ένα σταυροδρόμι λαών και πολιτισμών

Εύθυμο πλήθος βούιζε στο σοκάκι. Και
τα νταούλια με ρυθμούς χαράς γέμιζαν τη νύχτα.
Τη νύφη ετοίμαζαν οι φίλες και καθώς το ρακί
γύριζε από χέρι σε χέρι
αραιές και που έπεφταν λευκές νιφάδες.
(Σωπάτε, σωπάτε
ο γάμος είναι φτωχός).

Μάρκος Μέσκος, «Ο γάμος», Μαύρο δάσος (Ποιήματα 1958-1986), Νεφέλη, Αθήνα 1999, σ. 143.

Δεν μένει πια
κανείς σ’ αυτό το σπίτι.
Χορτάριασε η αυλή
κι η στέγη στάζει.
Οι ψυχές, αυτών που τη ζωή
εδώ γευτήκαν,
κάπου τριγύρα θάνε.
Μαζί τους θάθελα
παλιό κρασί να πιω
ένα βράδυ.
Της ζωής τους
στιγμές μοναδικές
να μου ιστορήσουν.
Ανώνυμοι καθώς διαβήκαν
καμιά γι’ αυτούς
δεν έγραψε ιστορία.

Θ.Γ.

Φλώρινα, Φλεβάρης του ’97

Θ. Γ., «Ανώνυμοι», περ. Εταιρία, τχ. 27-28, Φλεβάρης 1997, σ. 60.

Ήμουν και ‘γω εκεί
Σε παλαιότερες εποχές
Σαν τόσους άλλους
Με τόσους άλλους
Δίπλα σ’ αυτό το θαύμα κατ’ επίφασιν
Και αγγίζοντας τα όνειρά μου
Ξάπλωσα σε μεταξένιο μαξιλάρι
Κρατώντας στα χέρια μου του Μητσούλη το σπίτι
μαζί με το βιολί του STERN
Ύστερα δούλεψα πολύ στο Μπρούκλιν
Και στο Μπρόντγουεη
Φορώντας μου κάτω απ’ το λαιμό υπό τύπον καδένας
Το μισό λεμόνι των κόπων μου
Άνθρωποι ασημένιοι που χειρονομούσαν κοιτώντας προς τα
πάνω
Χωρίς να βλέπουν κάτι σώνει και καλά
Αλλά όμως τους την έσκασα κι έφυγα νωρίς
Επειδή μια μέρα άρχισα να κλαίω χωρίς λόγο
Ενθυμούμενος το παλιό Βαρόσι
-που εντέλει το κατάπιε κι αυτό ο χρόνος-
Και παίρνοντας ένα μεγάλο βαπόρι τη νύχτα
Άφησα πίσω μου χωρίς να το ξέρω
Την ίδια μου τη ζωή
Ας είναι
Κάπου θα βολευτούμε εδώ
Θα φάμε ελιές και ψωμί
Και τώρα που αρχίζει το φθινόπωρο
Θα περπατήσουμε τον κάτω δρόμο προς το Πέρασμα
Να δούμε τα πλυμένα βατόμουρα απ’ την βροχή
Και ίσως προλάβουμε
Τον τελευταίο κορυδαλλό
Σε ‘κείνο το χωράφι δεξιά
Που κάποιος ξέχασε να το θερίσει.

Θεσσαλονίκη 1997

«ΕΤΑΙΡΙΑ» 27/28 (1997) 8-9

Κωστάκης Λούστας, «Η φωτογραφία», Ποιήματα 1986-1997, εκδ. Εταιρίας Γραμμάτων και Τεχνών Φλώρινας, Φλώρινα 1997

Η λεύκα του Ντίζο στο Βαρόσι
Σαν δόντι ξεχασμένο
σε στόμα γριάς
Που αργεί να πέσει
Η λεύκα του Ντίζο στο Βαρόσι
Που κρατάει όλο το βάρος
της «Κούλας»
Κι’ όταν λείψει
Θα κατρακυλήσει το βουνό
Να θάψει όλη τη Φλώρινα
Η λεύκα του Ντίζο στο Βαρόσι
Σαν κερί αναμμένο
σε πτώμα γριάς
Που αργεί να σβήσει

(8-8-96)

«ΕΤΑΙΡΙΑ» 24/25 (1996) 5

Κωστάκης Λούσιας, «Η λεύκα του Ντίζο», Ποιήματα 1986-1997, Εκδ. Εταιρείας Γραμμάτων και Τεχνών Φλώρινας, Φλώρινα 1997