Μεταφόρτωση ως PDF Εκτύπωση <>

Εκείνο που πρέπει να επαναληφθεί εδώ είναι ότι τα ιδεολογικά ρεύματα που αρδεύουν τους χώρους του δημοτικισμού κατά τις δύο πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα, δεν είναι ισότιμα ως προς το μέγεθος της επιρροής τους. Τουλάχιστον ώς το 1920 υπερισχύει ο φιλελευθερισμός, δηλαδή το σύστημα ιδεών που παραπέμπει στη «γλώσσα του λαού», στη «γλώσσα της λαϊκής βούλησης». Η μαρξιστική ανάλυση που θα θεωρήσει τη δημοτική γλώσσα πνευματικό όπλο της εργατικής τάξης και η σοσιαλιστική συσπείρωση, γύρω από αυτή, θα βρίσκεται για ένα μεγάλο διάστημα σε μια κριτική στάση απέναντι στις ιδέες του φιλελευθερισμού, χωρίς ωστόσο να αποσπάται από τους κόλπους του δημοτικιστικού κινήματος τουλάχιστον ώς το 1927, οπότε, με τη διάσπαση του Εκπαιδευτικού Ομίλου, μορφοποιείται η ρήξη ανάμεσα στους φιλελεύθερους και τους σοσιαλιστές δημοτικιστές. Πιστεύω πως οι λόγοι για τους οποίους επιβλήθηκε μέχρι τότε, μέσα στο κίνημα, το ρεύμα του φιλελευθερισμού –υπερίσχυαν, δηλαδή, οι δυνάμεις που είχαν κινητοποιηθεί για μια γλώσσα «του λαού» και της παιδείας του και όχι για μια γλώσσα της εργατικής τάξης και των αγώνων της– είναι πολιτικοί και ευκολονόητοι: Πρόκειται για ιδέες που ταυτίζονταν με τις αντιλήψεις και τη φιλοσοφία των πολιτικών δυνάμεων που ήσαν τότε στην εξουσία. Πρόκειται, δηλαδή, για ιδέες που αντιστοιχούσαν στους πολιτικούς οραματισμούς των κυβερνήσεων του Ελευθερίου Βενιζέλου.