Οι φίλοι μου όλοι φύγαν
Οι περισσότεροι χωρίς μια δικαιολογία
Έτσι για τους τύπους τουλάχιστον• τίποτα.

Η πόλη που κάποτε ύμνησα
θα μ’ αρνηθεί σε λίγο
Το βλέπω που μ’ εγκαταλείπει
Βέβαια, λίγο πιο διακριτικά
Αλλά το ίδιο σταθερά• μ’ αποξενώνει

Το σπίτι μου –και πώς μπορούσε
να γίνει αλλιώς– μ’ αποκήρυξε.
Ακολουθεί το ρεύμα.

Και μ’ όλ’ αυτά και τόσα άλλα
Αθεράπευτα πιστός εγώ
–μπορεί κι αποκοτιά μου–
Δέκα φορές γκρεμίζω τους Ναούς μου
Για να τους χτίσω, δέκα φορές.

Αξιώτης Διαμαντής, «Αποκοτιά», Ποσοστό ευθύνης, Καβάλα 1974, σ. 16