Κλειστό του χειμώνα παράθυρο, άσε με να ειδώ ένα τετραγωνάκι στο απέναντι βουνό, το πασπαλισμένο με πρώιμο χιόνι σαν τον παλαιό κουραμπιέ της γιαγιάς μου! Βάλε στον πίνακα και δυο πουλιά, να περνούν χαμηλά πάνω απ’ τις κοντινότερες προσδοκίες, σ’ ένα διαρκή χαιρετισμό που πηγαινοφέρνει τις μνήμες, να μην τελειώσουν οι ελπίδες για της ζωής το υπόλοιπον που μακραίνει διαρκώς, έως εκεί που δεν στριμώχνονται οι στιγμές σαν σε κύκλο που δεν κλείνει ποτέ!…

Παλιές επιστολές σταλμένες απ’ την ξενιτιά, ένα συρτάρι φίσκα παλιόχαρτα χωρίς χρήση ή αξία, με ημερομηνίες όλο σφρίγος και φως ανεμελιά των επάρσεων, τα χρόνια της μαθητείας και των ερώτων, εφτά Φεβρουαρίου χίλια εννιακόσια πενήντα ένα… και κάνα δυο ακόμα που δεν εντάσσονται πουθενά, λέμε, για παιχνίδια περίεργα που παίζονται στις αυλές των νηπιαγωγείων, για μουσικές που ακούστηκαν άπαξ σε μια ή δύο νύχτες, ελεγεία της πάσης των στερεωμάτων, απ’ όπου κατέφθαναν εκείνα τα Χερουβείμ!…

Ύστερα περνούσες κάτω από έναν αγαθό Απρίλιο και ώσπου να φθάσεις στο απαστράπτον κεφαλόσκαλο του Ιουνίου, σ’ έβρισκε φορτωμένο ροδανθούς και υακίνθους, και κει έκανες μεταβολή και επέστρεφες…

Πάλι την ίδια διαδρομή, ώσπου να εμπεδώσεις και να κατανοήσεις. Ιδού οι απαρχές της γέννας σου, με τα πεφιλημένα τα σπάνια της σεπτής σου μητρός. Δόξα εν Ουρανοίς. Στις Αλκυονίδες θα λάμψει ένα αστέρι της ατελεύτου νυκτός, ξαδέλφου εκείνου της Βηθλεέμ, και θα γίνουν λευκοί οβελίσκοι οι καταιγίδες των οδυρμών. Παλαιές επιστολές, σταλμένες απ’ την ξενιτιά, ξερόφυλλα της Μυρτιάς στο αγαπημένο βιβλίο, η αφιέρωση η πολυσήμαντη με τα ωραία γράμματα, τις ουρές και τα ημικύκλια της υπερβολής, διανθίσματα της αλφαβήτου που τραβούν πέρα από τα νοήματα. Κάπως έτσι παρέμειναν κρεμασμένες στον τοίχο οι παλιές ευτυχίες, που τώρα πέφτει σπανίως το μάτι απάνω τους, ξέροντας εκ διαισθήσεως ότι είναι πάντα εκεί, εφόσον δεν θα εγκαταλείψουν ποτέ το καρφί που κρέμονται. Συμβόλαιο τιμής υπερτάτης, σ’ ένα δωμάτιο κλειστό από παντού, με τον αρχικό του αέρα ίδιο και ακίνητο…

Βλέπω ή δε βλέπω από δω την Ολυμπιάδος. Όχι. Το σπίτι σου ήταν χαμηλό, και με τις καινούριες οικοδομές χάθηκε ή το γκρέμισαν κι έχτισαν άλλο στη θέση του, όχι-όχι δε θα ξαναπεράσω στις μετέπειτα νύχτες. Δύστροπες οι ώρες των νέων καιρών, και οι δυνατότητες περιορισμένες. Σε αφήνω και σε φιλώ με απέραντη αγάπη, καθώς έχεις πολλούς χαιρετισμούς από τη Μυρτώ. Την είδα στο δρόμο και τη λυπήθηκε η ψυχή μου. Έχασε λέει μια κούκλα των παιδικών της χρόνων και πήγε να σκάσει απ’ την θλίψη. (Καλέ, με τι ασχολείται ο κόσμος…)

28-2-2003

Κωστάκης Λούστας, «Το παράθυρο», Εκατό και πλεόν δαχτυλίδια για πρίγκιπες, Ιανός, Θεσσαλονίκη 2005, σ. 23-24.