Είδα τ’ άσπρα πουλιά σου λέω
(απ’ του τρένου το παράθυρο)
που ξεσηκώθηκαν μονομιάς,
τρομαγμένα απ’ το σφύριγμα,
κι’ όπως εστρίβαν τάχα να σωθούν
πάνω από ’κείνες τις ανθισμένες
ροδακινιές,
κάναν μια λάμψη
μια λευκή αστραπή
κάτω απ’ τον Ήλιο τον μισό
της παιχνιδιάρας άνοιξης.

Είδα τ’ άσπρα πουλιά σου λέω
που ξεσηκώθηκαν μονομιάς
κι’ είπα
πόσο ήταν καλά ως εδώ…

«ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ» αρ. φ. 350/9-4-88

Κωστάκης Λούστας, «Είδα σου λέω…», Ποιήματα 1986-1997, εκδ. Εταιρίας Γραμμάτων και Τεχνών Φλώρινας, Φλώρινα 1997.