Ήμουν και ‘γω εκεί
Σε παλαιότερες εποχές
Σαν τόσους άλλους
Με τόσους άλλους
Δίπλα σ’ αυτό το θαύμα κατ’ επίφασιν
Και αγγίζοντας τα όνειρά μου
Ξάπλωσα σε μεταξένιο μαξιλάρι
Κρατώντας στα χέρια μου του Μητσούλη το σπίτι
μαζί με το βιολί του STERN
Ύστερα δούλεψα πολύ στο Μπρούκλιν
Και στο Μπρόντγουεη
Φορώντας μου κάτω απ’ το λαιμό υπό τύπον καδένας
Το μισό λεμόνι των κόπων μου
Άνθρωποι ασημένιοι που χειρονομούσαν κοιτώντας προς τα
πάνω
Χωρίς να βλέπουν κάτι σώνει και καλά
Αλλά όμως τους την έσκασα κι έφυγα νωρίς
Επειδή μια μέρα άρχισα να κλαίω χωρίς λόγο
Ενθυμούμενος το παλιό Βαρόσι
-που εντέλει το κατάπιε κι αυτό ο χρόνος-
Και παίρνοντας ένα μεγάλο βαπόρι τη νύχτα
Άφησα πίσω μου χωρίς να το ξέρω
Την ίδια μου τη ζωή
Ας είναι
Κάπου θα βολευτούμε εδώ
Θα φάμε ελιές και ψωμί
Και τώρα που αρχίζει το φθινόπωρο
Θα περπατήσουμε τον κάτω δρόμο προς το Πέρασμα
Να δούμε τα πλυμένα βατόμουρα απ’ την βροχή
Και ίσως προλάβουμε
Τον τελευταίο κορυδαλλό
Σε ‘κείνο το χωράφι δεξιά
Που κάποιος ξέχασε να το θερίσει.

Θεσσαλονίκη 1997

«ΕΤΑΙΡΙΑ» 27/28 (1997) 8-9

Κωστάκης Λούστας, «Η φωτογραφία», Ποιήματα 1986-1997, εκδ. Εταιρίας Γραμμάτων και Τεχνών Φλώρινας, Φλώρινα 1997