Με υπαρκτά συναισθήματα
πλάθανε τον χιονάνθρωπο της ενορίας τους
πατηκώνοντας το ουρανοκατέβατο χιόνι
στη στρογγυλή πλατειούλα
και τον τριγυρίζαν σαν αδιάφορα
παρατηρώντας πιο πολύ τους περαστικούς
παρά αυτόν τον ίδιο,
με τα χέρια στα βάθη της τσέπης
αφή ξυλιασμένη.
Ύστερα, τον ρίξαν με κλοτσιές,
τον χαλάσαν με το ένστικτο του θανάτου,
τον τσαλαπάτησαν όλα μαζί
σα μαύρη μαγεία,
σαν πολιτικό κρατούμενο:
τα άταχτα, αθώα, ζωηρά παιδάκια.

Μίμης Σουλιώτης, «Ο χιονάνθρωπος», Βαθιά επιφάνεια, Κέδρος, Αθήνα 1992.