Στις αρχές του 1924 οι περισσότεροι Τούρκοι είχαν εγκαταλείψει τη Φλώρινα, μα η διανομή των τουρκικών σπιτιών στους πρόσφυγες δεν είχε γίνει ακόμα και πολλές πόρτες έμειναν κλεισμένες.

Τα Κοκόζια έσπασαν την κλειδωμένη πόρτα, μπήκαν, κι έγιναν νοικοκυραίοι. Στο ισόγειο εγκατέστησαν τα «γραφεία»: ένα τεφτεράκι όπου ο γραμματέας του Συλλόγου έγραφε, με πράσινο μολύβι, τα ονόματα των μελών, και την «αποθήκη» όπου φύλαγαν τον κοινό θησαυρό τους: μια αρμάθα κρεμμύδια, έναν τενεκέ λαχαναρμιά, μια κολοκύθα, μια σακούλα μπομποτάλευρο, ένα τσεκούρι.

Το επάνω πάτωμα ήταν το «δάσος» του Συλλόγου. Αυτό τους προμήθευε τα απαιτούμενα ξύλα για τη θέρμανση. Ράφια, ντουλάπια, πόρτες και παράθυρα κομματιάζονταν και ρίχνονταν στο αχόρταγο τζάκι του ισογείου.

-Ρίχτε ξύλα στη φωτιά! φώναζε ο Κουκουβάγιας όταν όλοι τους μαζεύονταν το βράδι γύρω απ’ το τζάκι για να σχολιάσουν τα γεγονότα της ημέρας. Μην το λυπάστε το παλιόσπιτο! Τούρκικο είναι! Στη φωτιά!

Εκείνο το βράδυ, ο Κουκουβάγιας έκαιγε όλη την Τουρκιά, αν την είχε στα χέρι του. Έτσι, για να ξεχάσει το φόβο του. Μόνος μέσα στο παλιό εκείνο σπίτι. Ποιος μπορούσε να του εγγυηθεί ότι δεν ήταν στοιχειωμένο; Είχε δίκιο ο Σωκράτης που επέμενε να φωνάξουν τον παπά να το αγιάσει. Μα επιτρέπεται σ’ έναν αρχηγό να παραδεχτεί μια ιδέα που δεν τη βρήκε ο ίδιος;

Κώστας Δαγκίτσης, «Τα Κοκόζια», στο Μια πόλη στη Λογοτεχνία, Φλώρινα, επιμ. Μίμης Σουλιώτης, Μεταίχμιο, Αθήνα 2002, σ. 79-80.