Στον Μίμη τον Σουλιώτη

Εκεί
Που πήγαινα να πεθάνω
Με το παλτό στο χέρι
Συνάντησα κάποιον στην Στροφή
Του Αγίου Γεωργίου
Και μου είπε με χαμηλή φωνή
Ότι
Όσο ζούσα –έτσι κι αλλιώς-
Ήμουνα πάντα απών
Ύστερα
Με ρώτησε «αν θέλω τίποτα»
«Μια και κατεβαίνει στην αγορά»
Και ’γω του είπα να μου φέρει
Ένα ψωμί απ’ τον Κ’ ρλε
Και μισή οκά ελιές
Από τον Χατζηεφραιμίδη στην Πλατεία
Γύρισε προς το απόγευμα
Τα έφερε
Και όταν τον ρώτησα «Πόσο κάνουν»
Μου είπε «σώπα καημένε»
Ύστερα
Ανέβηκα κρυφά στο καμπαναριό
Και κτύπησα μαλακά την καμπάνα
Νομίζω ήταν «Φα» φυσικό
Το είδα σας λέω
Ν’ απλώνεται στον κάμπο
Φθάνοντας έως την Βεύη
Ρωτάς ποιος ήταν –κανείς
Ένα παιδί – ή δύο παιδιά
Σαν όλα τα άλλα
Νάτος τώρα στο λόφο
Στον Αϊ-Γιώργη της Φλώρινας
ξαπλωμένος κάτω απ’ τις ακακίες
Κοιτάει τον Σταθμό
Με την ευλογία του Κυρίου
Και
Εις τους αιώνας των αιώνων
Αμήν.

Φλώρινα 12-8-87

«ΕΤΑΙΡΙΑ». τ. 26 (1997)

Κωστάκης Λούσιας, «Εκεί», Ποιήματα 1986-1997, Εκδ. Εταιρείας Γραμμάτων και Τεχνών Φλώρινας, Φλώρινα 1997