ΚΛΕΩΝ ΡΑΓΚΑΒΗΣ

ΟΙ ΣΥΡΙΑΝΕΣ

Λευκά κοσμούν την άνοιξη τa βυσσινιά λουλούδια·

τη Σύρα πάντα έμψυχα λουλούδια ωραΐζουν.

Παντού τις βλέπεις ζωηρές σαν νέα πεταλούδια·

καθώς σε νοιώσουν σαν τρελές ευθύς σε τριγυρίζουν,

και είναι όλες νόστιμες,

προ πάντων οι μελαχρινές.

Αχ ψυχή μου, Συριανές.

Τα γαλανά, ή κάστανα ωραία των ματάκια

σαν δόλιοι από παντού λησταί παραφυλάττουν,

γλυκός μαγνήτης σε τραβούν κοράλλινα χειλάκια

κι απ’ την μισήν απόστασιν προθύμως σ’ απαλλάττουν,

και είναι όλες νόστιμες,

προ πάντων οι μελαχρινές.

Αχ ψυχή μου, Συριανές.

Ναι, πλην σε παίρνουν πληρωμή βαριά και τιμημένη.

Οι πονηρές την δύστυχη σε παίρνουνε καρδιά σου,

και σε φωτιές και βάσανα εκείνη η καημένη

πληρώνει και την ηδονή και την κοντή χαρά σου,

μα είναι όλες νόστιμες,

προ πάντων οι μελαχρινές.

Αχ ψυχή μου, Συριανές.

Σειρήνες καστανόφθαλμες, δεν χώριζαν οι άλλες

απ’ την καρδιά το σώμα της οι παλαιές σειρήνες.

Εκείνη με την πήρατε, ανοίξτε τις αγκάλες,

και τούτο πάρτε το φτωχό μαζί καθώς εκείνες.

Σαν είσθε όλες νόστιμες,

προ πάντων οι μελαχρινές.

Αχ, ψυχή μου, Συριανές!

<Κλέων Ραγκαβής, «Ηι Συριαναίς» (ποίημα), Άλγη – Λυριακαί ποιήσεις, Λειψία (1893)