ΜΑΝΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ

ΕΝ ΕΡΜΟΥΠΟΛΕΙ¼

Σκιές του Άδη — ρούχα του νερού

βομβαρδισμένο σκοτεινό τοπίο

μιας εποχής του κόσμου τ’ αλμυρού

και μιας αποκριάς το προσωπείο.

Το πλοίο γι’ άλλους κήπους ξεκινά.

Μεγάφωνα σκορπούν την «Κομπαρσίτα».

Το έξωμό σου φόρεμα πεινά.

Θα γίνουν όλα απόψε, αυτή τη νύχτα.

Τρελή Σελήνη, μάγισσα γριά,

σαν φάντασμα στου Μάκβεθ τα λιβάδια

που τρώει τα σπασμένα τα γυαλιά

και τα σκυλιά χορταίνει με σμαράγδια.

Μητρόπολη, παρέλαση, φωνές

κι η μπάντα με τα χάλκινα στο χιόνι.

Αρχαίοι συγγραφείς, περγαμηνές,

της τέχνης μου θα γίνουν οι δαιμόνοι.

Πικρά νησιά κοχύλια της ψυχής.

Αισθήματα που ζουν μες στη φορμόλη.

Μια πιστολιά στην Πρέβεζα που ζεις.

Γράμμα στερνό που αρχίζει: Εν Ερμουπόλει¼

Μάνος Ελευθερίου, «Εν Ερμουπόλει» (ποίημα), Το νεκρό καφενείο, Καστανιώτης, Αθήνα 1997, σ. 50.