Πίσω εκεί κάθοταν, σ’ εκείνο το μαρμάρινο τραπέζι,
είπε ο γηραιός σερβιτόρος, κάτω
απ’ τους παλιομοδίτικους ανεμιστήρες
που και τότε ακόμα περιστρέφονταν νωχελικά,
κάτω από τούτο το ταβάνι με τα στολίδια της Art Nouveau,
La vie était confortable: Stanley Beach,
Γλυμενόπουλος, και το χαριτωμένο
μικρό Ζιζίνια, κινηματογράφος σήμερα,
όπου με την έναρξη της σαιζόν παιζόταν η Τόσκα,
το Λα Μποέμ κι ο Λόεγκριν (τα στρυφνότερα
από τα αποδεκτά τότε του Βάγκνερ νοτίως
της Νεαπόλεως). Εκεί καθόταν ένας Έλληνας,
ένας από τις μερικές δεκάδες χιλιάδες Ελλήνων,
χωρίς να έχει αντιληφθεί μισό εκατομμύριο Αιγυπτίων.
Ζούσε σε μιαν Ευρώπη της φαντασίας
σταματημένη στον Στράβωνα, «στο πλέον μεγαλειώδες
εμπορείο του κατοικημένου κόσμου»,
που τώρα μεταβλήθηκε σε πέτρες και θάλασσα
και σ’ ένα συναίσθημα ατέλειωτης εξάντλησης.

Γιόαχιμ Σαρτόριους, «Αλεξάνδρεια», Συνομιλώντας με τον Καβάφη, επιμ. Νάσος Βαγενάς, Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, Θεσσαλονίκη 2000, σ. 124.