Αμπλά: Κάναμε καλά που ήρθαμε, Σαλή. Αλλά η Φατμέ; Ήταν μικρό κορίτσι, όταν την έφερα… Γλίτωσε τη σκλαβιά του χαρεμιού, αλλά διάλεξε η ίδια τη σκλαβιά της. Κλεισμένη μέρα – νύχτα, στους τέσσερις τοίχους…

Σαλής: Το σπίτι μας δε το νοιώθει σα σκλαβιά, όχι. Απλώς δε θέλει να βγει έξω. Όχι γιατί αυτό είναι το θέλημα του Αλλάχ για τις γυναίκες είναι συνήθεια της Φατμέ… Συνήθεια που την ανακουφίζει.

Αμπλά [με απορία]: Την ανακουφίζει;

Σαλής: Απ’ τα φαντάσματά της… Σκέψου, μαζεύει μέσα της τον πόνο και τον διαλύει. Κι όλο μουρμουρίζει ένα τραγούδι. Ναι, Αμπλά, η Φατμέ τραγουδάει μέσα της συνεχώς… [το σκέφτεται] Τραγουδάει λες και …προσεύχεται. Δεν είναι δυστυχισμένη εδώ η αδερφή μου. Μόνο που δε γιατρεύονται οι πληγές της… Άλλοι άνθρωποι βρίσκουν το νόημά τους εύκολα, άλλοι δύσκολα κι άλλοι ποτέ. Εγώ, ας πούμε, βρίσκω το νόημα της ζωής στους ανθρώπους γύρω μου… Η Φατμέ βυθίζεται στον εαυτό της…

Αμπλά: Θέλει όμως να βλέπει κόσμο. Περνώ καμιά φορά κάτω από το παραθύρι της και βλέπω τα μεγάλα της μάτια πίσω από τα παντζούρια κα με πιάνει σύγκρυο… Και τα παιδιά τη φοβούνται και της πετάνε πέτρες… Τ’ αναθεματισμένα!

Σαλής: Μη βλαστημάς, Αμπλά! Τα παιδιά είναι πάντα αθώα. Και η πιο σκληρή πράξη τους είναι πιο τρυφερή απ’ τα σκληρά λόγια των μεγάλων. Τα παιδιά είναι αθώα…

Αμπλά: Τι τους έφταιξε τότε η Φατμέ; Εκείνη δεν είναι αθώα;

Σαλής: Το ίδιο αθώα, ναι. Μα τα παιδιά φοβούνται το άγνωστο και γι’ αυτούς εκείνη είναι άγνωστη. Τα παιδιά εχθρεύονται ό,τι δεν καταλαβαίνουν.

Αμπλά: Απίστευτος είσαι, Σαλή! Έχεις για όλους μια καλή κουβέντα.

Σαλής: Για τους καλούς, όχι για όλους… Και τα παιδιά δεν είναι ποτέ κακά στ’ αλήθεια. [μετά από σιωπή] Ξέρεις, Αμπλά, σκέφτομαι να την πάρω τη Φατμέ απ’ αυτή τη γειτονιά. Έχω κάτι λίγα στην άκρη… Βρήκα ένα σπίτι στο Κουμ Καπί. Εκεί δεν είναι τόσο πολυσύχναστα… Η Φατμέ θα είναι πιο ήσυχη.

Ελένη Μερκενίδου, Σαλής ο μαύρος βαρκάρης, ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης, Χειμώνας 2002-2003, σ. 11