Στο λιμάνι μας
παραμονεύει η άγνοια,
πιο δυνατή απ’ το χρόνο,
πιο τρομερή κι απ’ το πέλαγο.
Κι είν’ η καρδιά μας άγρυπνη
στην παραμορφωμένη προκυμαία,
να μην περάσουν τα κομπρεσέρ,
να μη στηθούν οι μπετονιέρες
και ρημάξουνε τις λαχτάρες μας.
Στα νερά του
δέσαμε την ψυχή μας
με τους χρυσούς κάβους του φεγγαριού,
όταν χτίζαμε το μέλλον.
Στο καρνάγιο πλέξαμε όνειρα
και πήραμε τις στράτες του κόσμου
με περηφάνεια.
Ξεδιπλώσαμε τις σημαίες της Λευτεριάς,
μουσκεμένες μ’ αίμα κι αρμύρα,
τότε που οι δρόμοι δεν μπόδιζαν
να περάσουν οι πόθοι μας.
Η μπόρα της άρνησης έρχεται
να μετρήσει το μπόι μας.
Η άσφαλτος ξήλωσε το πλακόστρωτο,
όταν πνίγηκαν οι φωνές
στο βάλτο της σιωπής
και της μοιρολατρείας.
Η αδιαφορία σκοτώνει το παρελθόν,
σβήνει την ιστορία μας.
Πώς
θα σώσομε την πόλη των θρύλων
απ’ την παγωνιά του μπετόν
του τσιμέντου τη θύελλα;
Όλοι στα βενετσιάνικα τείχη
να υπερασπιστούμε τα ιερά μας
από τη χρήμα.

Κ. Χιωτάκης, «Κραυγές από το φάρο», Ανηφόρες και Καλντερίμια, Ποιήματα, Σύγχρονη Εποχή, 1984