Απ’ τ’ Ακρωτήρι ταπλωτό που γλυκοκυματούσα

η θάλασσα στολίζει το μαφρόκρινα ολοένα

απ’ τη Μαδάρα την ψιλή – που δες αρχοντοστέκει

και κει από τα δυτικά από τον κάβο – Σπάθα

το δείλι νατο φιλικό που σιγοκατεβαίνει

τυλίγοντας με απαλούς και χρυσαφένιους ίσκιους

πλαγιές και κάμπους των Χανιών,

μώλους και γυρογυάλια.

Χρυσόνειρο το δειλινό στην πολιτεία πάνω!…

Και οι ψυχές με το χρυσό το δείλι νιώθουν να’ναι

νιώθουν να γίνονται – χαρά σ’ αυτές που το μπορούνε,

ονειρικά πλεούμενα που φεύγουν με τους ίσκιους.

Μιχάλης Γρηγοράκης, «Χανιώτικο», Χανιά 1978