Μπερδεμένα, σκελετωμένα δάχτυλα,
δαρμένα από την ανάμνηση και την έγνοια,
σταυρωμένα από δαχτυλίδια χλωρά
μέσα στη σιγή και τη θύελλα,
ιστορούν το μεγάλο δρόμο,
τα μάτια που καρφώθηκαν πάνω του
την αξιοπρέπεια, την ντυμένη λουλούδια,
την πόλη μου.
Την πόλη τη συγυρισμένη με τον ιδρώτα
του ήλιου, της πέτρας και της θάλασσας,
τη ζυμωμένη με τα χαμόγελα της Άνοιξης
και τα ίσια πρόσωπα των παιδιών,
την πόλη που σεργιανάει κάθε χάραμα
στις αθώες μέρες του μέλλοντος.
Την πόλη με τους ήχους των μακρινών
θρύλων, ανάλαφρο πεντοζάλι
πάνω στα μαλλιά της, μυστικοί ψίθυροι
σε κάθε στεφανωμένο παράθυρο,
για τις πληγές, π’ ακόμα δεν έκλεισαν,
για το μεράκι της γης της ξεχειλισμένης από λευτεριά.
Φλόγες ονείρων και ρολογιών
θερμαίνουν τον κόρφο της,
τη λεβεντιά π’ αλητεύει στις γωνιές της,
σφίγγοντας γερά μέσα στα δόντια
τους σταυρούς, τα χέρια, τις τεντωμένες χορδές,
το βαρύ χρέος – ψωμί σκαρφαλωμένο
στα βλέμματα π’ απλώνονται μακριά -
την πόλη μου.

Μαρία Πριπάκη, «Η πόλη μου», Χανιά 1997