Μετά το σινεμά, ανηφορίσαμε ως τα Δικαστήρια, καθίσαμε για ένα ποτό στην πλατεία. Μιλήσαμε λίγο για την ταινία, συγκινημένες. Ψάξαμε στις τσέπες μας για το πρόγραμμα, το ’χαμε κι οι δυο πετάξει. Παλιά τα μάζευα αυτά, είπε, τώρα πετώ τα πάντα, δεν την μπορώ τη χαρτούρα. Μου φάνηκε ενοχλημένη με κάτι που θυμήθηκε. Έκανα να της πω ότι εγώ, αυτήν ειδικά την εποχή, έχω χωθεί σε πολλή χαρτούρα. Βαρέθηκα ν’ ανοίξω συζήτηση. Έπειτα αρχίσαμε να μιλάμε χλιαρά, εννοώ χωρίς κανένα πάθος, σαν ξεκούρδιστες. Το θέμα δεν ήταν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, μην κοροϊδευόμαστε, τα ιδιωτικά λειτουργούν, και με τη δική μας υποστήριξη, εδώ και χρόνια, το θέμα επομένως ήταν αν θα αναβαθμιστούν κάποτε, και πώς, τα δημόσια. Συμφώνησα αμέσως μαζί της. Μόνο που θα ’πρεπε πρώτα να ενδιαφερθούν για την αναβάθμιση των δημοσίων κι έπειτα ν’ ασχοληθούν με τον νόμο που θα ρυθμίζει τη λειτουργία των ιδιωτικών, αλλιώς είναι σαν να προχωρούν ολοταχώς προς την ιδιωτικοποίηση και των δημοσίων. Συμφώνησα και πάλι. Και συνέχιζε δηκτικά ότι την είχε πια κουράσει η μικροπολιτική γενικώς, και οι μεν και οι δε και οι παραδέ για ποιες επιταγές της εποχής μιλάνε; Περιχαρακωμένοι απλώς στη δική τους οπτική. Καμία αντίρρηση. Αιφνίδια άναψε κι άρχισε να με βομβαρδίζει μ’ ερωτησούλες σαν φτυσιές: Τι γίνεται επιτέλους μ’ εμένα; που βρίσκομαι; ποια παριστάνω; Έβαλα τα δυνατά μου και χαμογέλασα. Σε παρακαλώ, είπα, σφίγγοντάς της το χέρι, φτάνουν οι άλλοι, μην αρχίσεις κι εσύ. Συμμορφώθηκε. Έπειτα από λίγο με ρώτησε αν είχα νέα απ’ την Αλίκη. Δεν έχασα πάντως και τίποτα, συνέχισε περιφρονητικά, μάλλον τη γλίτωσα, σκέτη πλήξη εκείνη η ομαδική συνάντηση παραμονή Πρωτοχρονιάς. Αραιά και που ανταλλάσσουμε κάνα μέιλ, μουρμούρισα κατηφής, αφήνοντας ασχολίαστη την παρατήρησή της για την παρέα.

Μάρω Δούκα, Το δίκιο είναι ζόρικο πολύ, Πατάκης 2010, σ. 74-75