Έστριψα αριστερά στον πεζόδρομο Κοραή με τα Σχολεία, γύρω στο 1931 θεμελιωμένα, στα χρόνια των δικών μου υπήρχε μόνο το αμμουδερό Πεδίον του Άρεως, διάβαζα τα συνθήματα χωρίς να σταματώ, Μαϊντανός να γίνουν όλα — να χαθεί ο πολιτισμός, χθες μόλις είχα ικανοποιήσει την περιέργειά μου να μάθω πότε και από ποιους χτίστηκε το Ρολόι στη βορειοδυτική άκρη του Κήπου· θεμελιωμένο το 1924, αποπερατώθηκε έπειτα από τρία χρόνια, σιγά σιγά, με καντουνάδες από τα λατομεία των Λενταριανών και της Χαλέπας. Ωραία πόλη τα Χανιά, σκεφτόμουν για άλλη μια φορά, νοικοκυρεμένη. Άκουσα το Ρολόι που χτυπούσε κι αμέσως μετά άκουσα το ρολόι του Αγίου Νικολάου στη Σπλάντζια. Δεν ξέρω αν άλλες πόλεις στην Ελλάδα έχουν τόσα ρολόγια. Υπάρχει και το ρολόι της Τριμάρτυρης. Και το ρολόι της Ευαγγελίστριας στη Χαλέπα. Και το ρολόι του Αγίου Νικολάου στο Μεϊντάνι. Και το ρολόι του Αγίου Ιωάννη στη Δεξαμενή. Και το ρολόι μιας πανέμορφης εκκλησίας, του Αγίου Κωνσταντίνου, στη Νέα Χώρα. Κι ένα ηλιακό ρολόι στην καθολική εκκλησία των Καπουτσίνων. Να συνδέεται άραγε το πάθος των Χανιωτών για τα μηχανικά ρολόγια στις εκκλησίες τους με την απέχθεια στο κάλεσμα του μουεζίνη που σήμαινε στην πόλη τους πέντε φορές τη μέρα επί αιώνες το κύλισμα της μέρας; Χάραμα, μεσημέρι, απομεσήμερο, σούρουπο, απόβραδο.

Μάρω Δούκα, Αθώοι και φταίχτες, Πατάκης 2010, σ. 409-410