Έθνη πολλά κυβέρνησε και ήθη
καθόριζε κοινά η Βικτωρία,
προτού κι αυτή κακόφημη πλατεία
να γίνει, κεντρική. Φτάνουν οι μύθοι

συχνά να ξεθυμάνουν κι αγγαρεία
να τους νεκρανασταίνεις. Παραπείθει
τα πάντα το κρασί και στου Λαπίθη
τον γάμο παρατράβηξαν τ’ αστεία·

η φύση μας, του ζώου. Βρες στα πλήθη
τον ένοχο, ξανά, και τα τροφεία
ζήτα του, στείρα κι άκληρη κυρία,
για το ξερό κουκί και το ρεβίθι:

Θησέα, βασιλιά και μετανάστη,
εσένα ποιοι σου νοίκιαζαν το άστυ;^[1]

[1]Το ποίημα συνομιλεί με το άγαλμα του Johannes Pfuhl Θησεύς σώζων την Ιπποδάμειαν που βρίσκεται στην πλατεία Βικτωρίας

Γιάννης Δούκας, «Και φέτος κένταυροι», Το σύνδρομο Σταντάλ, Πόλις, 2013, σ. 18.