Βγαίνοντας από την Αγία Σοφία, επισκέφτηκα μερικά τζαμιά. Το τζαμί του σουλτάνου Αχμέτ, που βρίσκεται κοντά στο Ατμεϊντάν, είναι ένα από τα πιο αξιόλογα· η ιδιαιτερότητά του είναι ότι έχει έξι μιναρέδες, γι’ αυτό και του έδωσαν στα τουρκικά το όνομα Αλτί Μιναρελί Τζαμί. Αναφέρω το γεγονός αυτό επειδή έγινε αφορμή, κατά τη διάρκεια της κατασκευής του οικοδομήματος, μιας έριδας ανάμεσα στον σουλτάνο και τον ιμάμη της Μέκκας. Ο ιμάμης τον μεμφόταν για ασέβεια, για ιερόσυλη αλαζονεία, καθώς κανένας ναός του Ισλάμ δεν θα έπρεπε να φτάνει σε λαμπρότητα την ιερή Κάαμπα, που περιβάλλεται από ισάριθμους μιναρέδες. Οι εργασίες διακόπηκαν και το τζαμί κινδύνευε να μείνει ημιτελές, όταν ο σουλτάνος Αχμέτ, σαν τετραπέρατος που ήταν, βρήκε ένα ευφυές τέχνασμα για να κλείσει το στόμα του φανατικού ιμάμη. Έβαλε να υψώσουν έναν έβδομο μιναρέ στην Κάαμπα.
Το τζαμί του Αχμέτ κόστισε υπέρογκα ποσά, και έχουν υπολογίσει ότι κάθε δράμι πέτρας ανερχόταν στα τρία άσπρα. Όποιο κι αν ήταν το σύνολο του προϋπολογισμού, αξίζει ό,τι κόστισε. Ο ψηλός τρούλος του στρογγυλεύει μεγαλειωδώς στη μέση πολλών ημιθολίων, ανάμεσα στους έξι ένδοξους μιναρέδες του που στεφανώνονται από περίκομψα μπαλκόνια όμοια με βραχιόλια. Μπροστά του έχει μια αυλή που την περιβάλλουν κολόνες με μαύρα και άσπρα κιονόκρανα και μπρούτζινες βάσεις, και οι αψίδες τις οποίες υποστηρίζουν σχηματίζουν ένα τετραπλό περιστύλιο ή στοά. Στη μέση της αυλής ορθώνεται μια κρήνη περίτεχνη, γεμάτη πολύπλοκα αραβουργήματα, περιπλοκάδες και συμπλέγματα, και σκεπασμένη μ’ ένα χρυσαφένιο κουβούκλιο σαν κλουβί, για να προστατεύει σίγουρα την καθαριότητα των νερών που προορίζονται για τους καθαρμούς.
Το αρχιτεκτόνημα αυτό έχει μια τεχνοτροπία ευγενική, αρμονική, και θυμίζει τις καλές εποχές της αραβικής τέχνης, αν και δεν έχει κατασκευαστεί πολύ πριν από τις αρχές του δέκατου έβδομου αιώνα. Μια μπρούντζινη θύρα, με δυο τρία σκαλιά, οδηγεί στο εσωτερικό του τζαμιού. Αυτό που εντυπωσιάζει αρχικά είναι οι τέσσερις πελώριοι στύλοι, ή μάλλον τέσσερις ραβδωτοί πύργοι που φέρουν το βάρος του κεντρικού τρούλου. Οι στύλοι αυτοί, με κιονόκρανα σκαλισμένα σαν σταλακτίτες, έχουν ολόγυρα, στα μισά του ύψους τους, μια επίπεδη ταινία γεμάτη επιγραφές με τουρκικά γράμματα· οι χαρακτήρες τους έχουν ένα δυνατό μεγαλείο και μια άφθαρτη δύναμη που είναι συγκλονιστική.
Τα εδάφια του Κορανίου διατρέχουν επίσης τους τρούλους και τους θόλους, κατά μήκος των γείσων, διακοσμητικό μοτίβο που έχουν αντιγράψει από την Αλάμπρα και στο οποίο ανταποκρίνεται αξιοθαύμαστα η αραβική γραφή, που οι χαρακτήρες της είναι όμοιοι με σχέδια από εσάρπες του Κασμίρ. Επάλληλα άσπρα και μαύρα πλαγιόξυλα πλαισιώνουν τα τόξα των αψίδων. Το μίραμπ, που είναι προσανατολισμένο προς τη Μέκκα, και όπου κείται το ιερό βιβλίο, είναι λιθοκόλλητο με λαζουρίτη, αχάτη, ίασπη· βρίσκεται ακόμα εκεί, λένε, ένθετο, ένα θραύσμα από τη μαύρη πέτρα της Κάαμπα, κειμήλιο τόσο ανεκτίμητο για τους μουσουλμάνους όσο ένα κομμάτι του Τίμιου Σταυρού για τους χριστιανούς. Μέσα σ’ αυτό το τζαμί φυλάνε το λάβαρο του προφήτη, που ξεδιπλώνεται, όπως η κόκκινη σημαία την εποχή της παλιάς γαλλικής μοναρχίας, μόνο σε πανηγυρικές και εξαιρετικές περιπτώσεις. Ο Μαχμούτ το ξεδίπλωσε όταν, με τους ιμάμηδες ολόγυρά του, ανακοίνωσε στον γονυπετή λαό του την απόφαση της εξόντωσης των γενίτσαρων.
Ένας άμβωνας που επικαλύπτεται από ένα κωνικό ουρανό· εξώστες στηριγμένοι σε κολονάκια απ’ όπου οι μουεζίνηδες καλούν τους πιστούς στην προσευχή· πολυέλαιοι στολισμένοι με κρυστάλλινες σφαίρες και αυγά στρουθοκαμήλου, συμπληρώνουν τον διάκοσμο, που είναι ίδιος σε όλα τα τζαμιά· όπως στην Αγία Σοφία, κάτω από τους θόλους των πλαϊνών κλιτών στοιβάζονται σεντούκια, μπαούλα, δέματα: παρακαταθήκες που τοποθετούν υπό τη θεία φύλαξη οι θεοσεβείς μουσουλμάνοι.
Δίπλα στο τζαμί είναι το τουρμπέ ή τάφος του Αχμέτ, του ένδοξου πατισάχ που αναπαύεται στο ταφικό παρεκκλήσι του, κάτω από ένα αμφικλινές φέρετρο σκεπασμένο με τα πιο βαρύτιμα υφάσματα της Περσίας και της Ινδίας, έχοντας ένα τουρμπάνι μ’ ένα λοφίο από πετράδια στο κεφάλι και δυο πελώρια κεριά χοντρά σαν κατάρτια στα πόδια. Περιβάλλεται από τριάντα περίπου φέρετρα μικρότερων διαστάσεων: είναι τα φέρετρα των παιδιών του και των παλλακίδων του, που τον συνοδεύουν στον θάνατο όπως και στη ζωή. Στο βάθος μιας σκευοθήκης αστράφτουν τα σπαθιά, οι χαντζάρες και τα όπλα του που είναι κοσμημένα με διαμάντια, ζαφείρια και ρουμπίνια.

Θεόφιλος Γκωτιέ, Κωνσταντινούπολη, μτφ. Έρση Μπομπολέση, Καστανιώτης, 1998, σ. 269-271.