Ξαφνικά καταλαβαίνω ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στην Αθήνα και στην Πόλη. Στην Αθήνα τα αξιοθέατα είναι λιγότερα από τα αθέατα. Η Ακρόπολη, οι στύλοι του Ολυμπίου Διός, ο Κεραμεικός, άντε και λίγο μακρύτερα το Σούνιο. Όλα τα άλλα είναι θαμμένα, είτε κάτω από τη γη είτε στα μπουντρούμια των μουσείων. Αντίθετα, στην Πόλη είναι όλα εκτεθειμένα σε κοινή θέα, λες και κάποιοι που πέρασαν από δω τα παράτησαν σύξυλα κι έφυγαν, μετά ήρθαν άλλοι, κι αυτοί τα παράτησαν σύξυλα, και ευτυχώς κανείς δε σκέφτηκε να βάλει τάξη. Βγαίνεις από την Αγία Σοφία και περνάς από συνοικίες γεμάτες φτηνοκατασκευές και καταστήματα οριακής επιβίωσης. Λίγο πιο πέρα όμως είναι η Μονή της Χώρας, με τον μόνο οργισμένο Χριστό που έχω δει στη ζωή μου. Όποιος επικαλείται τον «Καλό Χριστούλη», να πάει μια βόλτα στη Μονή της Χώρας. Όταν κατεβαίνεις το Πέρα, περνάς ανάμεσα από ζευγάρια που κρατιούνται χέρι-χέρι, αλλά μόλις βγεις από τη Μονή, πέφτεις πάνω σε γυναίκες κουκουλωμένες στα μαύρα μέχρις οφθαλμών, που σέρνουν τα παιδιά τους από το χέρι. Το Μπλε Τζαμί πλαισιώνεται από κάτι τεράστια χολιγουντιανά ξενοδοχεία, αλλά μετά μπαίνεις στα ανάκτορα του Τοπ Καπί και νιώθεις τόσο μικρός, όσο και ο Αλή Πασάς απέναντι στην Πύλη. Στέκεσαι στην παραλία του Κεράτιου και ανάμεσα από μισογκρεμισμένα σπίτια το βλέμμα σου πέφτει πάνω στον ενετικό Πύργο του Γαλατά, θαυμάζεις τα παλιά αρχοντικά στην Πρίγκηπο, γυρίζεις το απόγευμα στην Πόλη και ξαφνικά βρίσκεσαι μέσα σ’ ένα τεράστιο εμπορικό κέντρο, αλλά, μόλις βγεις, μπορεί να πέσεις πάνω σε ολόκληρες γειτονιές με αυθαίρετα της συφοράς και μικρομάγαζα. Στην Αθήνα, όπου χτυπήσεις τσαπί, κάτι αρχαίο θα βγάλεις. Εδώ, αν χτυπήσεις τσαπί, κινδυνεύεις να γκρεμίσεις τη μισή Πόλη.

Πέτρος Μάρκαρης, Παλιά, πολύ παλιά, Γαβριηλίδης, 2008, σ. 81-82.