Πήγαινα συχνά στον Βεφά να πιω τρεις γουλιές απ’ το αγίασμα της Παναγιάς και κατόπι τριγύριζα στην περιοχή. Στα μεγάλα τα σικλέτια μου, για να ξεσκάσω, περπατούσα από τη γέφυρα Ατατούρκ στην παραλία του Κερατίου κόλπου κι απ’ εκεί μέχρι τη γέφυρα του Γαλατά. Έπινα τον καφέ μου ή το ρακί μου, πάντοτε μονάχη μου, στα μαγαζάκια που βρίσκονταν από κάτω. Καθόμουν από τη μέσα πλευρά που βλέπει στο Φανάρι και στο βάθος του Κερατίου. Ήταν το καλύτερο σεργιάνι εδώ, γιατί απ’ εκείνα τα καφενεδάκια περνούσαν πλανόδιες ορχήστρες Τσιγγάνων, εκεί σύχναζαν ανήσυχοι διανοούμενοι, ρομαντικοί ποιητές, αριστεροί σπουδαστές.
Δεν υπάρχει πιο σημαδιακό σημείο για την Πόλη απ’ αυτή την πολύπαθη και πολυάνθρωπη γέφυρα, που ενώνει από τη μια πλευρά την ιστορική παλιά πόλη, την Κωνσταντινούπολη του Βυζαντίου, Κονσταντινόπλ των ξένων και Σταμπούλ των Οθωμανών, με την άλλη πλευρά, τον Γαλατά και το ευρωπαϊκό Πέραν, και που τα μάτια της είδαν κόσμο και ντουνιά να την περπατά, να τη διαπερνά με βάρκες και βαπόρια μέσα απ’ τα σπλάχνα της, να ψαρεύει, να λαγοκοιμάται, να αποχαυνώνεται σε ρεμβαστικές ώρες τα δειλινά, να επαναστατεί, να χορεύει, να πέφτει στο νερό, να μεθά, να ερωτεύεται, σ’ αυτό το μοναδικό σημείο συνάντησης φυλών, θρησκειών, εθνών και πεπρωμένων.
Η τέταρτη στη σειρά γέφυρα, που χτίστηκε στην ίδια ακριβώς θέση της τρίτης και προτελευταίας, ήταν εκείνη που έμελλε να ζήσω και να απολαύσω, να συνομιλώ μαζί της σαν να πρόκειται για ζωντανό οργανισμό. Και σήμερα, είτε, όταν, σπανίως πλέον, περπατώ την τελευταία, τη διάδοχή της, είτε νοερά, όταν βρίσκομαι μακριά της, νιώθω ότι κουβεντιάζω μαζί της, σαν με κάποιον πολυπρόσωπο άνθρωπο. Την έκαψαν, οι άθλιοι, το ’91, τι, εγώ υπερήλιξ έστω, άμα όλα τα μάθαινα, αμέσως με ήρθε το μαντάτο το κακό. Την πυρπόλησαν τα συμφέροντα των μαφιόζων, έπειτα την κατεδάφισαν –έστεκαν παραμερισμένα δεξιά της μέσα στο νερό για πολλούς μήνες τα διαμελισμένα κομμάτια της, μέχρι να τα σηκώσουν οι γερανοί και να την ξαναστήσουν στο βάθος του Κερατίου, προς το Εγιούπ, όπως με πληροφόρησαν. Στη θέση της έχτισαν πλέον τη σημερινή. Η ζωή της παλιάς γέφυρας κράτησε ογδόντα χρόνια και «σήκωνε στις πλάτες της το βάρος οχτώ χιλιάδων τόνων», όπως έγραψε ο ποιητής Τζαν Γιουτζέλ. Ογδόντα χρόνια βαστούσε με το χιλιοπατημένο μα πάντοτε φιλόξενο κορμί της τα πάθη και τους καημούς της Σταμπούλ.

Θωμάς Κοροβίνης, ΄55, Άγρα, 2012, σ. 212-213.